New England

Maandag vertrekken we uit Ottawa richting VS. Het is in Canada Thanksgiving (ze vieren dat hier een stuk eerder dan in de VS). In de VS is het vandaag Columbus Day, ook een nationale feestdag. In beide landen is het vandaag dus rustig op de weg. Maar het is ook de eerste dag in onze vakantie dat het de hele dag regent. Dat is een staartje van orkaan Nate. Wel opletten dus op de weg, maar we hebben weer grotendeels lege wegen. Ook de grensovergang naar de VS bij Cornwall gaat erg vlot. We gaan vooral naar New England in de hoop op herfstkleuren. Door de regen heen zien we vandaag al mooi verkleurende bomen, al is door het warme weer van de afgelopen tijd de verkleuring minder ver gevorderd dan andere jaren rond deze tijd. Onderweg eten we in een ouderwetse diner in the middle of nowhere, waar in de afgelopen decennia niets veranderd is en die vol zit met (te) weldoorvoede mensen uit de buurt die enorme hoeveelheden voedsel verstouwen; wij kunnen nog niet de helft op van wat we krijgen voorgezet. We rijden over een mooie weg over de eilanden in het Champlain meer naar Burlington in Vermont. 's Middags blijft het regenen en is de was doen het enige wat we kunnen ondernemen. 's Avonds gaan we Burlington in, dat we ons als erg gezellige stad herinneren van een aantal jaren geleden. Dat is het nog steeds. We eten lekker en erg gezellig bij restaurant Verita.
Dinsdag is het droog, de zon schijnt en we zien het vocht in wolken uit de bomen opstijgen. We gaan een stuk van New England verkennen, zo veel mogelijk andere plekken dan we een aantal jaren geleden bezocht hebben, maar vooral zijn we op zoek naar de herfstkleuren, die nergens uitbundiger moeten zijn dan hier. Maar voordat we de bossen in rijden gaan we nog eerst even naar Montpelier, de hoofdstad van Vermont en de kleinste hoofdstad van de VS (minder dan 8000 inwoners). Inderdaad een dorpje met een intiem klein State Capitol, waar we een leuke rondleiding krijgen die ons een hoop leert over de politiek van Vermont; traditioneel een Republikeins bolwerk, maar sinds de import van hippies uit de jaren 60 en 70 de meerderheid heeft de meest progressieve staat (Bernie Sanders komt hier vandaan). Dan rijden we verder over een stel wegen die dwars door State parks en vooral ook door het White Mountains National Forest in New Hampshire voeren. Je mond valt inderdaad open van de kleuren, van felrood via oranje en geel naar groen, maar dan in alle denkbare tinten door en naast elkaar. Je rijdt door een zonovergoten tunnel met al die kleuren en je begint ntuurlijk te stoppen om een foto te maken, maar daar kun je de hele dag wel mee doorgaan. Dat doen we dus ook, eigenlijk, want elke keer denk je 'zo mooi hebben we het toch nog niet gezien'. We zijn niet de enigen, maar het is best rustig op deze wegen, dus we hebben ale tijd en rust om ons eraan te vergapen. 's Avonds zijn we in North Conway, in het oosten van New Hampshire. Prachtige dag.
Woensdag is het nog zo'n zonnige dag en we beginnen met nog een weg door het National Forest, maar nu op de grens met Maine, richting Gilead. Al net zo mooi als gisteren. Op een uitkijkpunt komen we een hele familie Pennsylvania Dutch tegen, van die wederdopers in traditionele kleding, maar ze rijden wel in een busje voor een vakantie van een week. Vanuit Gilead rijden we over allerlei binnenwegen richting Augusta, de hoofdstad van Maine. Het blijkt dat je helemaal niet naar de parken hoeft om spectaculaire herfstkleuren te zien. De hele weg (2 uur rijden) worden we er door omringd. Ook komen we steeds door leuke dorpjes en langs mooie meren. New England is echt een heel aantrekkelijk deel van de VS (zeker in dit jaargetijde)! In Augusta voegen we weer een State Capitol toe aan onze reeks. Het valt echt op dat je (na een toegangscontrole) in al die gebouwen vriendelijk wordt ontvangen en volkomen vrij wordt gelaten om rond te wandelen en alles te bekijken met een foldertje waarin wordt verteld wat er te zien is. Wel een mooi blijk dat ze echt vinden dat die staatsinstituties van het volk zijn. Dit State Capiol is overigens een van de minder interessante exemplaren. Vanuit Augusta rijden we door richting de kust. In Freetown zijn we indertijd ook geweest en we herinneren het ons als de meest aantrekkelijke outlet-mall die we zijn tegengekomen. En shoppen in zo'n mall hoort ook bij een trip door de States. We zijn elke keer weer verbaasd hoe goedkoop je hier prima leuke kleren van goede merken kunt kopen. We kunnen voorlopig weer vooruit. We zitten nu aan de kust van Maine en dan moet je natuurlijk kreeft eten, dus dat doen we in een gezellig restaurant.
Donderdag hebben we nog een dag in New England en we crossen weer door een aantal staten heen. 's Morgens rijden we eerst naar Portland, de grootste stad van Maine, aan de kust. Een levendige stad met leuke straatjes in het centrum, waar we even rondwandelen totdat het museum opengaat. Het Portland Museum of Art zit ook alweer in een mooi door Pei ontworpen gebouw. We zien er een mooie tijdelijke tentoonstelling van foto's van Nan Goldin en lopen ook door de rest van het museum dat leuk thematisch is opgezet. De moeite waard! Vanuit Portland rijden we naar het westen, richting Concord, de hoofdstad van New Hampshire. Daar is natuurlijk weer een State Capitol te bekijken. We worden erg vriendelijk ontvangen en mogen weer overal rondlopen. Ze zijn er trots op dat dit het oudste Capitol is waar de wetgevende vergaderingen nog steeds in de zelfde zalen bijeenkomen (sinds 1819). Ook wordt vermeld dat het huis van afgevaardigden met 400 zetels het 4e in grootte van de Engels sprekende parlementen ter wereld is (voor een staat met 1,3 miljoen inwoners). Uit Concord rijden we door naar Bennington, in het zuiden van Vermont. Dat wordt een reis met hindernissen. Eerst verdoen we ruim een half uur met het zoeken naar een benzinestation; het eerste dat we vonden was een self service station waar je met credit card kan betalen, maar dan moet je je ZIP code invoeren (Amerikaanse postcode) en als je die niet hebt weigert hij dienst; gelukkig leidt een vriendelijke Amerikaan ons na 20 km terugrijden naar een bemand station. De rit voert dan over vrij drukke wegen naar het westen. De meeste bomen zijn nog niet zo gekleurd als we noordelijker hebben gezien. Tegen het eind van de middag rijden we een paar uur pal tegen de laagstaande zon (die vandaag weer uitbundig schijnt) in. Na deze rit zijn we blij dat we zijn aangekomen en kunnen ontspannen. Bennington is ook alweer een leuk plaatsje en ook onze laatste stop voor New York, waar we morgen heen rijden. We zijn benieuwd hoe het daar is; ons laatste bezoek is alweer meer dan 16 jaar geleden.