Ottawa

Hier in Canada komen we heel regelmatig Nederlanders tegen die hier wonen. Als we iemand de weg vragen zegt die 'zal ik het maar in het Nederlands uitleggen?' de kelner op het terras heeft een Nederlanse moeder en de vrijwilliger die ons in het museum ontvangt hoort ook onmiddellijk dat we ook uit Nederland komen en legt uit welke dingen we hier beslist moeten zien en welke we wel kunnen overslaan omdat die in Nederland beter te zien zijn.
Dinsdag hebben we nog een dag in Toronto en we maken daar gebruik van om enkele verder van het centrum gelegen punten te bezoeken. In de ochtend gaan we met trein, metro en bus een heel eind naar het oostelijk deel van de stad waar het Aga Khan museum van Islamitische kunst is. Ook alweer een prachtig gebouw en een rijke collectie, kennelijk uit de persoonlijke verzameling van de Aga Khan. Een overzicht van kunst uit meer dan 1000 jaar historie, uit vele streken; interessant om de onderli8nge invloeden en de verbindingen met andere kunsttradities te zien. Ook hedendaagse kunst te zien. Dan gaan we (met alweer flinke bus en metroritten) naar de Casa Loma, een in 1911 door een rijke Canadees gebouwd kasteel op een heuvel met uitzicht over het centrum. Hij heeft zijn fantasie alle ruimte gegeven en het resultaat is ernaar: een quasi middeleeuws kasteel met allerlei torentjes, maar ook met alle moderne comfort (voor 1911). Tenslotte gaan we terug naar het Harbourfront, aan de kust in het zuiden van het centrum. Daar hebben we zaterdagavond gezellig in de zon zitten eten en vandaag is het ook al weer strak blauw en zonnig en dus sluiten we ons verblijf aan Toronto graag af met nog zo'n lekker maaltje aan het water.
Woensdag vertrekken we uit Toronto richting Ottawa. Op zich kun je dat makkelijk in een dagje rijden, maar we besluiten de toeristische route te nemen met een tussenstop. Een probleem daarbij is dat onze TomTom het concept toeristische route niet kent, die wil je alleen maar zo snel mogelijk van A naar B sturen via zo veel mogelijk snelwegen. Zodra je daar van af gaat begint ze te roepen: 'Probeer om te keren'. Heel irritant. Uitschakelen dus en terugvallen op de pre-digitale optie van kaartlezen en bordjes met wegnummers zoeken. Die laatste zijn er hier niet zo veel en ze zijn vaak goed verstopt. Maar goed, we hebben alle tijd en uiteindelijk lukt het ook best op die manier. Op zoek naar een gedetailleerde kaart van Ontario stoppen we bij de Visitor Information van Port Hope. Daar krijgen we niet alleen een goede kaart, maar ook de tip dat even verderop bij een dam in een riviertje de zalmen zich verzamelen die de rivier op willen zwemmen om te paren. Dat willen we wel zien en inderdaad zijn er daar honderden zalmen die proberen tegen de waterval die over de dam valt op te springen. Er is een zalmtrap gemaakt om de tocht mogelijk te maken. We staan een tijd te kijken en af en toe lukt het inderdaad een vis de spong te maken. Indrukwekkend gezicht! We rijden dan verder over goede en brede 80 km wegen met heel weinig verkeer. Het weer is wat wisselvallig: af en toe wat regen, maar vaak ook snel weer zon. De route voert langs de kust van Lake Ontario (met de USA aan de overkant). We maken een tussenstop in Cobourg voor een kopje koffie en lopen het plaatselijke museum binnen met een mooie tentoonstelling moderne sieraden. Verderop rijden we langs route 33; bij Picton wordt je met de pont overgezet voor het vervolg van die weg, die uiteindelijk in Kingston uitkomt. Daar blijven we vannacht. Kingston is een leuk en mooi plaatsje aan de kust aan het westeind van Lake Ontario, met de VS aan de overkant van het hier erg smalle water. Het was een belangrijke havenplaats en werd hoofdstad van Canada. Bij de oorlog van 1812 tussen Engeland en de USA bleek dat de stad wel erg kwetsbaar was en is de hoofdstad naar Ottawa verplaatst (een stuk verder van de grens), maar het oude regeringsgebouw staat er nog fier bij de haven. De straatjes daarachter zijn erg gezellig en vol met allerlei kroegjes en restaurantjes. Alweer heerlijk gegeten.
Donderdag de tweede etappe naar Ottawa. We rijden de toeristische route over weg 10
naar het noorden, dwars door een mooi landschap met landbouw, maar vooral ook bossen en meren. Het is vandaag weer stralend weer. De bomen krijgen mooie herfstkleuren, dus de rit is prachtig. Af en toe vraag je je wel af waar je zit. We stoppen voor een kopje koffie in Perth (!) en rijden even later over de brug over de Mississippi rivier. Raarder moet het toch niet worden. We rijden naar de Diefenbunker, die min of meer op onze route ligt, 40 km ten westen van Ottawa. Dat is het in 1959-61 gebouwde grote ondergrondse complex met vier verdiepingen, waar de Canadese regering de eventuele atoomoorlog zou moeten overleven en van waar uit het land dan bestuurd zou moeten worden. Tot 1994 heeft het leger de geheime bunker nog als communicatiecentrum gebruikt, nu is het een museum van de koude oorlog. Je ziet niet alleen hoe weldoordacht ze het geheel hebben gebouwd en ingericht, maar ook word je terug gebracht naar die tijd en de toen zeer actuele dreiging van een grootscheepse kernoorlog. Interessant en indrukwekkend. Dan verder naar ons hotel in Ottawa, waar we ons bezoek aan die stad verder gaan plannen.
Vrijdag is het weer mooi weer en we profiteren daarvan door vooral buitenactiviteiten te doen. Er is ook hier een prima snelle busverbinding nat het centrum, wat een hoop gedoe en parkeerkosten bespaart. We lopen daar rond Parliament Hill, waarop de regerings- en parlementsgebouwen staan. De heuvel ligt aan de Ottawa-rivier; de gebouwen zijn 19e eeuws en niet erg opwindend. Voor de tours die de gebouwen van binnen tonen moet je eerst lange tijd in de rij om een kaartje te krijgen voor later op de dag. Dat laten we aan ons voorbij gaan. Er staat veel kunst in de openbare ruimte, hier. Naast Parliament Hill ligt het Rideau kanaal, door de Engelsen aangelegd als verbinding tussen de grote meren. Daarin een hele reeks sluizen, een fors civiel project uit midden 19e eeuw. De Byward markt ligt aan de andere kant in een leuk wijkje in het oudste deel van de stad, inmiddels geheel met toeristenwinkeltjes gevuld. We lopen over de Princess Alexandra brug naar de plaats Gatineau aan de andere kant van de rivier, in Quebec. Vanaf de brug heb je prachtige uitzichten over Parliament Hill, Ottawa, de brede rivier en Gattineau. Daar zijn enkele bijzondere dingen te zien. Mosiac is de naam voor een park dat t.g.v. 150 jaar Canada (dit jaar) is vol gezet met grote 3-D voorstellingen die typerend zijn voor Canada; die zijn geheel uit (in frames geplaatste) planten opgebouwd. Werkelijk heel kunstig gedaan met een ongelooflijke detaillering in vormen en kleuren. Een soort combinatie van Keukenhof en Bloemencorso, maar dan beter. Daarna lopen we naar het enorme en architectonisch indrukwekkende Museum van de Geschiedenis van Canada, dat ook in Gatineau staat. Je brengt er gauw vele uren door in de prachtige tentoonstellingen over de First Peoples (de oorspronkelijke bewoners) en over de historie vanaf 14.000 jaar geleden. Je leert er weer een hoop. Er is ook een goede tijdelijke tentoonstelling over 'De eerste dag', de ervaringen van immigranten die in Canada aankwamen tussen het begin van de 20e eeuw en nu. Aan de eind van de middag gaan we op weg naar Robert (nog een jarenlang postzegel-contact) en Heather, die in een buitenwijk wonen. Na een rit met hindernissen komen we er later dan afgesproken aan, maar worden zeer hartelijk ontvangen. Een heel gezellig stel waarmee we honderduit over van alles kletsen. Robert was verantwoordelijk voor het vaststellen en innen van de royalties voor de in Canada gewonnen diamanten; het land is de 3e producent ter wereld (na Rusland en Botswana) en we horen nog wat over de schimmige praktijken van de firma de Beers. We eten samen en voor we er erg in hebben is het al het eind van de avond.
Zaterdag is het in de ochtend druilererig, een goede tijd om het grote nationale museum voor beeldende kunst te bekijken. Ook alweer een groot en indrukwekkend gebouw. De nadruk ligt natuurlijk op het werk van Canadese artiesten, waarbij veel aandacht wordt besteed aan de kunst van de oorspronkelijke bewoners. Die wordt zij aan zij met de 'westerse' kunst getoond. Er is een groep van zeven Canadese kunstenaars die rond 1920 mooi en oorspronkelijk werk heeft gemaakt, gebaseerd op het Canadese (winter)landschap, maar voor de rest is het werk van de 'first peoples' wat ons betreft het interessantst. In de afdeling met kunst uit andere landen komen we ook hier een aantal mooie dingen tegen (Klimt, van Gogh, Monet, Bacon), maar we zijn de afgelopen weken erg verwend geraakt. Als we in de middag het museum uit komen is het inmiddels droog en zelfs de zon laat zich zien. We lopen nog een eind door de stad, die het qua sfeer wel aflegt tegen Toronto. Aan het eind van de middag gaan de eten in een Japans Ramen restaurant. Dat is zo populair (vooral ook onder Japanners) dat er de hele dag een rij wachtenden buiten staat. Het eten is het wachten zeker waard. Het brengt ons terug naar onze ervaringen in Japan vorig voorjaar.
Zondag is onze laatste dag in Ottawa en ook in Canada. Er is nog genoeg te zien en te doen. We gaan eerst naar het grote nationale War Museum dat een overzicht geeft van alle gewapende conflicten waar Canada bij betrokken was van de 18e eeuw tot heden. Veel aandacht voor de 1e en 2e Wereldoorlog (inclusief de bevrijding van Nederland). Daarnaast ook voor de VN vredesmissies, die op initiatief van Canada zijn opgezet (de Canadese premier heeft daar de Nobelprijs voor de Vrede voor gekregen) en waaraan Canada nog steeds veel bijdraagt. Het geheel is mooi en zorgvuldig gepresenteerd in een fraai gebouw, maar het onderwerp is natuurlijk niet opwekkend. In de middag zijn we aan wat anders toe. We nemen de bus naar de andere kant van de stad, waar we Rideau Hall bezoeken, de residentie van de Gouverneur-Generaal die namens de britse vorstin hier nog een rol heeft, o.m. als opperbevelhebber van het leger. Sinds minder dan een week is er een nieuwe benoemd, nl. Julie Payette, een Canadese die o.m. als astronaut twee ruimtevluchten gemaakt heeft. Mooi huis in een mooi park. Van daar uit lopen we terug naar het centrum. Daar eten we bij Play, een prima restaurant. We smullen van onze laatste maaltijd in Canada.
Morgen rijden we weer naar de USA; we hebben 4 dagen om af te zakken naar New York. De afstand kun je ook in een dag rijden, dus we hebben alle tijd om mooie wegen en leuke plaatsen te vinden. Genieten van de herfstkleuren is een belangrijk doel. We zijn benieuwd.