Banos en naar het zuiden

Dinsdag is onze eerste dag in Banos en we doen erg rustig aan. We ontdekken een goede koffietent met lekkere espresso en taart aan het gezellige centrale plein van het dorp. Dan lopen we een rondje door het dorp, bezoeken de basiliek. Die is gewijd aan de plaatselijke Sta. Maria des Aguas Santas. Haar beeld heeft veel onheil voor het dorp afgewend. Dat wordt duidelijk van een hele reeks schilderijen in de kerk. Het dorp ligt min of meer aan de voet van de vulkaan de Tungurahua, die in de afgelopen eeuwen regelmatig een ernstige uitbarsting heeft gehad, het meest recent in 1999 en 2006. De meeste schade is aan het dorp voorbij gegaan. Het dorp/stadje heeft ongeveer 18.000 inwoners, maar honderden hotels en restaurants. Toerisme is dus de economische motor. Een stel jongeren uit de groep gaat aan 'canyoning' doen: aan touwen hangend van watervallen afdalen. Wij houden het op een rondwandeling door het stadje, met een bezoek aan de voet van de plaatselijke waterval als hoogtepunt. Daarmee komt geneeskrachtig water naar beneden, wordt gezegd. Er zijn in ieder geval hier ook warme baden. 's Avonds met de hele groep bij het plaatselijke Zwitserse restaurant (!) gegeten.
Woensdag nog zo'n rustige dag. 's Morgens regent het pijpenstelen. Het grootste deel van de groep gaat raften op de rivier (nat wordt je toch); twee jongens gaan 3 1/2 uur rijden naar een andere vulkaan waar je weer een uitdagende wandeling naar een kratermeer kunt maken. Wij houden het op een massage in de spa van ons hotel. Verder wat gelezen en spelletjes gedaan totdat het in het begin van de middag opklaart. In de zon weer het stadje in, op zoek naar cavia (cuy), wat hier veel gegeten moet worden. Die wordt echter alleen in het weekend geserveerd, blijkt. Daarom eten we maar wat anders bij een stalletje in de centrale markthal, waar je prima kunt eten voor minder dan $10 met z'n tweeen. Het plaatselijke museum, in het klooster naast de baseliek, is een ervaring apart: een zeer diverse verzameling, zullen we maar zeggen, van religieuze schilderijen uit het midden van de vorige eeuw, zalen vol priestergewaden, een zaal met pre-columbiaans aardewerk, een met schrijfmachines, bandrecorders, filmprojectors en andere afgedankte apparatuur en een met zeer mottige opgezette dieren. Verder heeft elke provincie van het land er nog een flinke vitrine met een verzameling van vergeelde posters en de meest waardeloze toeristensnuisterijen. Merkwaardig. Om 4 uur gaan we met de groep in de bus de bergen in, een eind rijden naar mooie uitzichtpunten. We hebben nu veel geluk met het zonnige weer. Vanaf het hoogste uitzichtpunt zien we de besneeuwde top van de vulkaan prachtig voor ons liggen. Er is hier een grote schommel, waarmee je op grote hoogte boven de afgrond kunt schommelen. Leuk hoor. Vanaf een lager gelegen uitzichtpunt hebben we mooi uitzicht over het stadje. Als we terug zijn wil het grootste deel van de groep snel naar bed. Wij gaan nog gezellig samen een pizza eten.
Donderdag weer een vroege start: voor half negen rijden we weg richting onze volgende bestemming, Riobamba. We rijden eerst door landschap dat nog duidelijk de sporen vertoont van de grote uitbarsting van de Tungurahua in 2006. Veel bergen as en uitgeworpen stenen. Het voornaamste doel van vandaag is de vulkaan de Chimborazo. De top daarvan is het punt dat op aarde het verst van het middelpunt verwijderd is, ruim 2 km verder dan de top van Mt. Everest. Het is maar wat je meet, blijkt maar weer. Vanaf de zeespiegel is de vulkaan 6228 m hoog. Wij rijden met de bus naar 4800 m. Het is koud, vochtig en mistig hier. Met een gids kunnen we verder omhoog lopen naar 5000 m. Janke en ik laten dat aan ons voorbij gaan, wij wachten de groep weer op in de verwarmde blokhut met cafetaria. Na zo'n anderhalf uur komen ze weer terug, moe maar voldaan dat ze het gehaald hebben, zelfs naar een nog iets hoger gelegen kratermeertje. Op de terugtocht naar Riobamba hebben we het geluk een paar keer vicunas te zien. Van die wilde llama-soort leven er hier rond de vulkaan zo'n 7000. Wij zien diverse groepen vlak bij de weg. Heel sierlijke beesten. Daarna zien we ook nog beide andere llama-soorten: de alpaca, die voor zijn zachte wol gehouden wordt en de llama zelf, we zien daarvan een vrouwtje met een hoogstens een paar dagen oud schattig jong; de navelstreng hing nog aan de buik. In Riobamba krijgen we nog een uur om wat in de niet erg bijzondere stad rond te lopen, toch aardig om wat van het dagelijks leven te zien. 's Avonds eten we in een gezellig restaurant in het oudste pand van de stad, waar ook Simon Bolivar nog verbleven en geschreven heeft.
Vrijdag hebben we nog een volle dag. 's Morgens om 8 uur op pad richting Alausi. Een flink stuk rijden door bergachtig landschap. Onderweg stoppen we bij de oudste kerk in Ecuador, in 1532 door de Spanjaarden gebouwd. Mooie gevel. In Alausi stappen we in de trein voor een (toeristische) rit over de 'Duivelsneus'. Dat is een onderdeel van een landelijk spoornet dat inmiddels nauwelijks meer functioneert, maar dit stuk is erg populair omdat het een enorme prestatie van civiele techniek is om de trein langs de steile berghelling aan te leggen en omdat de rit spectaculaire uitzichten biedt. Op twee punten zit er een zig-zag in de route, waarbij de trein een wissel passeert en daarna achteruit het volgende stuk rijdt. We genieten van de rit, ook door het mooie weer dat we treffen. Beneden in Sibamba heb je een uurtje om plaatselijke folkloristische daansen en een museumpje te bekijken. Dat museum zit trouwens in een kleine tijdelijke behuizing omdat door een aardverschuiving vorige maand de bodem onder het eigenlijke gebouw is weggezakt. Dan gaat de trein weer omhoog naar Alausi. Leuk om deze treinreis mee te maken. Tot vanmiddag was nog onduidelijk of het volgende programmapunt voor vandaag wel door zou kunnen gaan. Ook dat lag aan aardverschuivingen, die het gevolg zijn van het feit dat de regens dit jaar veel feller zijn en veel langer duren dan in andere jaren. Daardoor zijn diverse wegen afgesloten, waaronder tot vanmiddag die naar Incapirca. Maar die is net juist weer open, al zijn ze her en der nog bezig met het opruimen van grote bergen puin op de weg. Rond 4 uur komen we in Incapirca aan, wat de noordelijke hoofdstad van het Inca rijk was in de tijd van de Spaanse invasie. De zuidelijke hoofdstad, Cuzco in Peru, hebben we eerder al eens bezocht. Dat was de oorspronkelijke basis van de Inca's, maar een paar decennia lang (eind 15e - begin 16e eeuw) heeft hun rijk ook tot in het huidige Ecuador gereikt. Toen is Incapirca als religieus en bestuurlijk centrum gebouwd. Erg indrukwekkend om te zien, al is van het grootste deel van de gebouwen alleen de fundering/omtrek over. We hebben een goede gids die alles tot leven brengt en de Tempel van de Zon staat nog grotendeels overeind. Daar is de ongelooflijke bouwwijze van de Inca's goed te zien: de muren zijn gestapeld van precies passende stenen (gehakte natuursteen) die naadloos passen zonder dat er cement aan te pas komt. Na ruim 500 jaar nog steeds geen kiertje te bekennen. We hebben hier ook weer geluk met het weer, waardoor we extra van het imposante complex kunnen genieten, waarin ook duidelijke invloeden van de oudere plaatselijke indianencultuur te zien zijn. Dan rijden we door naar Cuenca, een grotere stad in het zuiden van Ecuador, waar we de komende drie nachten zullen zitten. We sluiten deze mooie dag af in het prima Italiaanse restaurant van ons hotel, dat gevestigd is een een prachtig koloniaal pand. Wij hebben een zaal van een kamer. Genieten!