Quito en de Jungle

Donderdag zijn we 's morgens vroeg uit Machachi vertrokken om op tijd op de lokale weekmarkt in Saquisili te zijn. We komen daar rond 9 uur aan op de veemarkt. Daar worden varkens, schapen, koeien en llama's verkocht. Het is een drukke en zeer kleurrijke bedoening met allemaal mensen uit de lokale (indiaanse) bevolking die in hun traditionele kleren vee komen verhandelen. Je kijkt je ogen uit. Op donderdag zijn er in de zelfde plaats op nog acht andere plaatsen ook markten, waarvan we er ook nog een stel bezoeken. Erg leuk om als enige buitenlanders door al die levendige plekken te lopen. Er worden veel cavia's verkocht (favoriet voedsel hier), maar ook veel kippen en konijnen. Verder natuurlijk veel groenten en fruit, maar verder alles wat je kunt verzinnen. Kennelijk een markt met een sterke regionale functie. Leuk om te zien en allemaal ook erg fotogeniek.
Dan rijden we door naar Quito, de hoofdstad met 2 miljoen inwoners, prachtig gelegen in een langwerpige vallei tussen de vulkanen. Dat kunnen we mooi zien vanaf een uitzichtpunt op de flanken van de hoogste daarvan, waar je met een lange kabelbaan naar toe kunt. De stad is zo'n 55 km lang en 10 km breed.
Op vrijdagochtend maken we met de groep en met een lokale gids een stadswandeling door het oude centrum van de stad. Het is een van de best bewaarde Spaanse koloniale steden. Enorm veel rijke monumentale gebouwen. Het is vanochtend mooi zonnig weer, gelukkig. We beginnen de wandeling op de Panecillo (het broodje), een heuvel van waaraf je de oude stad mooi kunt zien liggen. Daarop is in 1976 een groot beeld geplaatst van de gevleugelde Maagd van Quito, replica van een oud beeld uit een van de kerken van de stad. Dan lopen we door de straatjes van de oude stad; allemaal grote huizen met een binnenplaats. Het gehele centrum staat op de Werelderfgoedlijst en wordt goed onderhouden en is gelukkig goeddeels autovrij. We komen reeksen kerken en kloosters tegen. Op de Plaza San Francisco wordt (al vele jaren) aan de metro gewerkt die het verkeersinfarct in de stad moet helpen oplossen. Daar staat ook een enorme Franciscaner kerk met uitbundige decoratie met bladgoud en zeer expliciete beelden en schilderijen, bedoeld om de indiaanse bevolking te onderrichten over het christendom en vooral over Laatste oordeel en de hel (de hemel komt minder aan de orde). De Jezuieten hebben ook een enorme kerk neergezet, waaraan 160 jaar gebouwd is, maar het resultaat mag er dan ook zijn: vele kilo's bladgoud in een uitbundig interieur. Het grote plein is erg gezellig. De Ecuadorianen noemen het het plein van de gepensioneerden, die er dagelijks in grote aantallen gezellig bij elkaar zitten. Verder heel traditioneel: in het midden het monument voor de opstand tegen de Spaanse overheersing en verder aan de plein de kathedraal en het aartsbisschoppelijk paleis, het presidentieel paleis en het stadhuis: de instituties van kerk en staat. Het aartsbisschoppelijk paleis is inmiddels een aantrekkelijke behuizzing voor een heel stel restaurants, waar we gaan lunchen. Daarna gaat ieder zijns weegs. Janke en ik nemen een taxi naar het huis van de schilder Guayasamin, de bekendste Ecuadoriaanse schilder, die in 1999 is overleden, maar zijn huis en de daarnaast gebouwde 'kapel van de mensheid' geven een mooi beeld van zijn leven en werk. Hij verzamelde pre-columbiaanse en koloniale kunst, waar zijn huis mee vol staat. In zijn atelier en de tentoonstellingsruimte daar achter hangt het nodige van zijn werk. Erg mooie dingen. Er is een gift shop waar ook nog originele grafiek van de man verkocht wordt. Wij vallen voor een erg mooie litho en we sjouwen dus de rest van de reis met een grote koker rond. In de enorme kapel naast het huis is nog veel meer indrukwekkend werk te zien. Guayasamin was een geengageerd kunstenaar, die zich vooral inzette tegen dictatuur en voor vrede. Dat leidde er wel toe dat hij juist veel aangrijpend werk over ellende en onderdrukking heeft gemaakt. We zijn onder de indruk en we zijn blij onze middag hier doorgebracht te hebben. Dat was ook een goed idee omdat het inmiddels is gaan stortregenen en dat houdt ook niet meer op. Het museum ligt afgelegen en het is dus niet makkelijk er een taxi te krijgen, maar dankzij de hulp van een man van de museum lukt dat uiteindelijk en rijden we door de verkeersopstopping naar ons hotel terug.
Op zaterdag vertrekken we weer uit Quito. We rijden een heel eind door de buitenwijken, waar ook heel wat gated communities voor de rijken zitten. Eerst rijden we verder omhoog naar een pas op ruim 4000 m. Daar rijden we door laag nevelwoud. Daarna dalen we snel in oostelijke richting de Andes uit. Het wordt snel warmer. Onze eerste stop is in Papallacta. Daar is een complex van warmwateerbaden (van vulkanische oorsprong natuurlijk). We brengen er tevreden twee uur in de warme baden door, af en toe even in het koude dompelbad. Zeer schoon en opgefrist rijden we verder. Even later krijgen we de eerste lekke band van deze reis. Gelukkig kan die vrij snel verwisseld worden en is er een paar km verderop en garage die de lekke band kan maken. Als we in Baeza stoppen voor de lunch begint het te lijken op de temperatuur die je met de tropen associeert. Ze serveren hier heerlijke grote forellen en de maaltijd wordt afgesloten met een glaasje plaatselijk gestookte drank. Na de lunch rijden we door in dee richting van de jungle lodge waar we de komende nachten verblijven. Na Tena rijden we nog een stuk verder de bush in, de laatste 30 km over onverharde weg. Dan komen we bij een bootje dat ons in een half uurtje naar de lodge vaart. Dan zit je toch wel in the middle of nowhere. De Yacuma lodge is helemaal ecologisch verantwoord, maar toch prima comfortabel. We krijgen een mooie kamer in een van de houten huisjes op het terrein, met uitzicht op de rivier. We lopen omhoog naar een uitzichtpunt, waar we een panoramisch zicht hebben op de jungle bij zonsondergang. Vogels, kikkers en insecten zorgen voor de muzikale omlijsting. Bij het (heerlijke) eten in de lodge ontmoeten we een andere Djoser groep, die begeleid wordt door Pim, die we nog kennen als begeleider bij de reis naar Patagonie van een paar jaar geleden. Hij herkende ons meteen.
Op zondag hebben we een vol programma. Om zes uur staan we met z'n allen al op het uitzichtpunt om de zonsopkomst over de jungle te zien en in de hoop ook nog vogels te spotte. Het is een mooi gezicht om het licht te zien veranderen en de nevel te zien optrekken uit het woud en er komen ook troepen papagaaien over vliegen. Na het ontbijt staat een wandeling door de jungle op het programma. Janke moet die aan zich voorbij laten gaan omdat ze zich niet zo lekker voelt. We krijgen kaplaarzen aan, en dat blijkt geen overbodiige zaak. Gisteren heeft het zwaar geregend (vandaag is het weer prachtig), daardoor is de grond nog doorweekt. De tocht is (horen we) minder dan 2 km lang, maar we doen er wel 3 1/2 uur over. Dat komt enerzijds omdat onze 70-jarige gids ons erg veel vertelt over alle planten en bomen die we tegen komen, maar vooral omdat het een enorm geklauter en geglibber is. De rivier staat wat te hoog om hem op de normale plek te doorwaden, dus de gids kapt met zijn machete een weg naar een andere plek, waar we er wel doorheen kunnen, maar dan moeten we dus wel eerst 20 meter naar beneden klauteren en dan aan de andere kant weer 20 meter omhoog met wortels en lianen als enig houvast. Avontuurlijk en inspannend is het dus zeker. Maar ook erg mooi om zo midden in de jungle te zitten. Moe, maar tevreden schuiven we aan bij de lunch. Daarna gaan we snel weer op pad, nu naar een kleine indiaanse nederzetting. We zien hoe hier cacao, koffie en vruchten worden verbouwd. Ook krijgen we te zien hoe met lokale klei en kleurstoffen aardewerk wordt gemaakt. Maar het hoogtepunt is dat we de lokale delicatesse te eten krijgen: de grote ruspen die hier in bepaalde palmbomen leven. De locals en ook Jacky, de reisbegeleidster, eten ze graag levend. Wij houden het maar op de geroosterde variant, die verrassend naar uitgebakken spek smaakt, met een knapperig accent van het kopje. De locale kinderen ontfermen zich graag over de restjes. Ook krijgen we nog te zien hoe uit yucca het lokale bier gestookt wordt; na drie dagen gisten is het een troebel drankje met naast alcohol ook flink wat melkzuur. Als we weer terug zijn bij de lodge moeten we ons snel verkleden in onze zwemkleding, want voor het avondeten gaan we ook nog tuben. We varen een heel eind de rivier op en daar kunnen we in een autoband gaan zitten en ons door de stroom mee laten voeren. Vanuit de band heb je mooi uitzicht op het langsschuivend landschap en op de prachtige wolkenluchten. Heerlijk relaxend. Als je je verder laat drijven kom je uiteindelijk via de Amazone in Brazilie uit, maar we worden er na ruim een half uur weer uitgevist. Daarna zijn we wel toe aan het avondeten, een heerlijke met palmhart gevulde vis in een bananenblad gegaard. Na het eten staat nog een speurtocht naar klein ongedierte op het terrein van de lodge op het programma. Veel sprinkhanen, kikkers maar ook een slang en een enorme vogelspin gespot. Dan is het tijd voor zingen rond het kampvuur (samen met het personeel van de lodge) met een glas warme sterke drank. Wat een volle en enerverende dag in de jungle die de hele oostelijke helft van Ecuador bedekt!
Het is maandag weer vroeg op, want om 8 uur vertrekken we weer met de boot en de bus over de zelfde hobbelige weg terug, maar nu rijden we verder naar het zuiden. We rijden naar Banos, maar onderweg maken we een tussenstop bij de Pailon del Diablo, een flinke waterval. Het is een aardige wandeling daarheen (vooral naar beneden). Om de waterval zijn allerlei punten gebouwd waar je goed in de nevel van het vallende water staat; dat moet gezond zijn... Nadat je de Iguazu watervallen gezien hebt vallen alle verdere watervallen helaas wat tegen. Met de wandeling omhoog, terug naar de bus, hebben we onze inspanning voor vandaag ook wel weer gehad. In de buurt van Banos stoppen we nog bij een andere waterval, de 'bruidssluier', waar omheen allerlei kabels gespannen zijn voor mensen die het leuk vinden om in een bakje of in een harnasje over een diepe afgrond en een waterval te suizen. Extreme sports zijn de grote trekpleister voor dit toeristenstadje. Nadat we in ons hotel zijn ingecheckt krijgen we voorlichting over alle mogelijkheden. We kunnen gaan raften, mountainbiken of door watervallen naar beneden afdalen. Een aantal groepsleden lijkt dat heerlijk, maar wij houden het voor de twee dagen die we hier gaan doorbrengen maar op de mogelijkheid om wat te wandelen, van hermische baden te genieten en je te laten masseren. Dat worden dus een paar rustige dagen na een volgepakte eerste week van de vakantie! Met een gezellige maaltijd bij de plaatselijke Italiaan sluiten we deze dag af.