Katherine en Kununurra

Zaterdag zijn we uit Jabiru vertrokken en laten we Kakadu NP achter ons. Althans, dat duurt wel even, want het is nog zo'n 150 km rijden voor je het park uit bent. We rijden dus nog lang door het savannelandschap, We zien grote hoeveelheden enorme termietenheuvels, vaak wel meer dan manshoog. Ongelooflijk dat die door van die kleine beestjes gebouwd zijn, equivalent aan flatgebouwen met meer dan 200 verdiepingen waarin vernuftige ventilatiesystemen zitten en natuurlijk woonruimten, kraamkamers en opslagruimten voor voedsel. Ze leven van het gras dat hier groeit. De zandstenen rotsen maken hier plaats voor graniet, vooral in de vorm van grote rotsblokken. We hebben begrepen dat dat een van de oudste gesteenten van Australie is, zo'n 4,5 miljard jaar oud. Het rijden hier is wel weer een aparte ervaring. Links rijden is voor mij niet zo'n punt; wat vooral opvalt is dat de wegen zo leeg zijn. Eigenlijk 95% van de tijd rijd je over een volstrekt verlaten weg; je ziet kilometers ver aan weerszijden, alleen maar een keurig asfaltlint. Af en toe een enkele tegenligger of een camper die je inhaalt. Geeft wel gevoel van erg veel ruimte en de gelegenheid om te luisteren naar onze muziek. De iPod is op de installatie van de auto aangesloten en de 5000 nummers komen in willekeurige volgorde langs. De weg het park uit eindigt bij Pine Creek. Je moet op tijd afremmen, anders ben je er alweer uit. Op zaterdag blijkt het hele stadje ook gesloten (inclusief het museumpje over de historie van Pine Creek als goudgraversstadje en spoorwegknooppunt), behalve het benzinestation annex supermarkt waar we een kop koffie kunnen krijgen. We rijden dus snel door naar Katherine over de Stuart Highway, die vanuit Darwin naar het zuiden dwars door het midden van Australie rijdt. Alice Springs 1263 km is het eerste bord dat we zien; zo ver gaan we niet, naar Katherine is het maar zo'n 70 km van hier uit. Op deze hoofdweg is het merkbaar drukker, er rijden hier ook roadtrains, een trekker met drie of vier enorme wagens met bijvoorbeeld benzine of hooi. Om die te passeren moet je echt op een inhaalstrook wachten die hier elke 15 km of zo zijn gemaakt. Daarna ben je gauw weer alleen op de weg. In Katherine blijven we drie nachten om de omgeving te verkennen. Vandaag bezoeken we nog het Godinymayin cultureel centrum dat vooral gewijd is aan de kunst en historie van de plaatselijke aboriginals die een lange strijd hebben gevoerd voor hun rechten op het land. Daarvan zijn foto's en video te zien die een goed beeld geven van hoe de Australische autoriteiten in de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw die beweging nog de kop in probeerde te drukken.
Zondagmorgen rijden we naar het Nitmiluk NP. Vroeger heette dat 'Katherine gorges', maar in 1989 is ook daar het eigendom teruggegeven aan de plaatselijke aboriginal bevolking, die nu ook het park exploreert en de nadruk legt op de duizenden jaren van gebruik en beheer van het gebied door de bevolking. We varen door twee prachtige canyons die door de Katherine river zijn uitgesleten in het zandsteen. In de droge tijd staat het water laag, maar in de regentijd (december-maart) komt er een enorme hoeveelheid water door de rivier en staan de bomen die nu aan de kant groeien compleet onder water. Er zijn hier ook rotsschilderingen te zien; elders in het park zijn belangrijke vindplaatsen waar de schilderingen gedateerd zijn op minstens 28.000 jaar oud. We bekijken ook de tentoonstelling in het bezoekerscentrum van het park, die de ontstaansgeschiedenis en de geologie en biologie van de canyons laat zien, ook vanuit de traditie van de aboriginals. Op de terugweg naar Katherine moeten we remmen voor een familie dingo's (wilde honden) die doodgemoedereerd over de weg wandelt (bij 40 graden, want zo warm is het wel). Het museum in Katherine is vandaag gelukkig open want er is een speciale tentoonstelling van bruidsjurken die bruiden uit de omgeving (vooral in de jaren 60 en 70) gedragen hebben. Daardoor kunnen we ook de reguliere tentoonstelling zien die weer een mooi beeld geeft van het harde leven in deze afgelegen streek vanaf de eerste Europese exploratie rond 1850 tot 1940. Ook staat hier het eerste vliegtuig dat door de Flying Doctors gebruikt is.
Maandag gaan we weer een eind rijden, naar Mataranka, zo'n 100 km ten zuidoosten van Katherine aan de Stuart Highway. In de eerste plaats leuk om weer een eind over die weg te rijden door de uitgestrekte verlatenheid. Mataranka is de eerste plek in de bewoonde wereld vanaf Katherine. Het staat hier bekend als Never Never land, naar een bekend boek over het harde leven in de streek aan het begin van de vorige eeuw. Je kunt de sleutel voor het plaatselijke museum ophalen bij het postkantoor. Daar is alle oude troep uitgestald die een beeld geeft van het leven in de eerste helft van de vorige eeuw. De 2e Wereldoorlog was het hoogtepunt, toen hier veel militairen verbleven en allerlei zaken voor de oorlogsindustrie gemaakt werden. Na die tijd is alles weer vertrokken en er is nog steeds niet veel meer dan de grootste (namaak)-termietenheuvel ter wereld, een paar benzinestations en daarnaast een tweetal warme bronnen. We gaan eerst naar de Bitter Spring, waar het bronwater een warm riviertje voedt dat door een palmbos stroomt. Heerlijk helder water, waarin je een eind kan meedrijven. Aan de kant komen de wallabies drinken en staan de reigers, je zwemt tussen de eenden en hoentjes. Prachtig en heerlijk ontspannend. Na een paar uurtjes door naar de bron in Elsey NP. Dat is een heel aparte ervaring omdat (juist nu, in oktober) in het bos rond die bron zich meer dan 100.000 kleine bruine vliegende vossen verzamelen. Ze brengen hier de dag door en vliegen rond zonsondergang uit om de bloesem van eucaliptusbomen in de buurt te gaan eten. Het is dus een bedrijvigheid van jewelste. In elke boom hangen honderden van die grote vleermuizen die zich constant koelte toewuiven en aan het kwetteren zijn. Om de haverklap vliegen ze op en is de lucht vol met troepen vleermuizen. Een erg indrukwekkend gezicht. De Australiers zijn mind enthousiast vanwege de poep en stank die met deze kolonie gepaard gaan, maar wij kijken onze ogen uit. Overigens is het ook hier prima zwemmen. Na wat gedronken te hebben rijden we aan het eind van de middag weer tevreden terug naar Katherine.
Dinsdag rijden we naar onze volgende bestemming: het dorp Kununurra, net over de grens met de Northern Territories in Western Australia. Dat is 512 km rijden over de Victoria Highway. Als we Katherine uit zijn zegt de TomTom dat we nu 508 km rechtdoor moeten rijden. Dat is weer een volstrekt verlaten geasfalteerde tweebaansweg. Ik heb voor de aardigheid geteld: over die hele afstand zijn ons in totaal 89 auto's tegemoet gekomen en we hebben er 5 ingehaald. Dat betekent (als je er even over nadenkt) dat er tussen twee auto's op deze route gemiddeld zo'n 10 km afstand zit. Halverwege de route verandert het landschap van vlak savannelandschap naar meer bergachtig terrein en we rijden een tijdje langs de Victoria rivier de verrassend breed is, nu aan het eind van de droge tijd. Overal zien we waarschuwingen dat het land in de natte tijd, van december tot april, voor een belangrijk deel onder water komt te staan; de Highway wordt dan ook afgesloten. Dankzij anderhalf uur tijdverschil tussen Noord- en West-Australie zijn we al om twee uur in Kunanurra. We gaan twee dagen in dit plaatsje doorbrengen en rijden dan weer terug naar Katherine. We verblijven in een mooie cabin, prachtig aan het meer gelegen. We regelen ons programma voor de komende twee dagen en gaan 's avonds heerlijk eten bij the Pump House, inderdaad, een oud pompgebouw, nu omgebouwd tot een prima restaurant. Heerlijk genieten.
Woensdag staan we erg vroeg op, we worden om 5.15 uur opgehaald voor een rondvlucht in een eenmotorig mini-vliegtuigje met 4 zitplaatsen. Die laat een aantal spectaculaire dingen zien die op een andere manier onbereikbaar zijn (tenzij je dagen met een 4WD over onverharde wegen wilt rijden). Eerst vliegen we over het irrigatiesysteem dat water verzorgt voor duizenden hectaren landbouwgebied waar allerlei vruchten en ook sandalwood gekweekt worden. Het stadje Kununurra is in de jaren 1960 gesticht rond dit irrigatieproject dat gebaseerd is op een stuwdam in de rivier de Ord, waardoor Lake Kununurra gevormd is. In de jaren 70 is stroomopwaarts een tweede stuwdam gebouwd, die het enorme Lake Argyle gevormd heeft. Dat heeft een oppervlak van maximaal 2000 km2 en kan 6 miljard m3 water bevatten. In de natte tijd kan het hier flink regenen: het meer was al in twee jaar gevuld. Nu, in de droge tijd, is het ook echt kurkdroog en heet. Dat zie je ook aan de cattle stations waar we overheen vliegen. Dat zijn gigantische bedrijven van elk zo'n 500.000 hectare waarop rundvee vrij rondloopt. Elke koe heeft zo'n 10 hectare; op het hele bedrijf werken 2 of 3 mensen, behalve wanneer de koeien met helicopters bijeen gedreven moeten worden om de jaarlijkse productie met enorme road trains af te voeren. Wel iets anders dan onze rundvee sector en een voorbeeld van vrije uitloop en biologisch boeren... Dan vliegen we over het Purnululu NP, gevormd rond de Bungle Bungle bergen. Het is een prachtig landschap met gelaagd zandsteen dat op allerlei manieren geerodeerd is, zodat bijenkorf-vormige bergen ontstaan zijn die horizontaal bruin en oranje gestreept zijn. Een uniek gezicht dat tot in de jaren 1980 alleen bij de plaatselijke aboriginal bevolking bekend was, zo afgelegen ligt het. Er zijn in het park ook prachtige kloven uitgeslepen. Zeker vanuit de lucht een fascinerend gezicht. We vliegen ook nog over de enorme Argyle diamantmijn, die jaarlijks zo'n 25 miljoen karaat diamanten levert, waaronder de zeldzame roze diamanten, waarvan deze mijn de belangrijkste bron ter wereld is. Al met al geeft de vlucht van 2 uur een mooie indruk van hoe ongelofelijk uitgestrekt, leeg en ook rijk deze vrijwel onbewoonde hoek van Australie is. De rest van de dag bekijken we nog twee flinke winkels met aboriginal kunst uit de omgeving; we zijn nog steeds erg blij met onze impulsaankoop op onze 2e dag in Australie, iets mooiers hebben we sindsdien nog niet gezien. Ook rijden we naar het vlak bij het plaatsje gelegen Manali NP. Dat is zeer onlangs door een flinke natuurbrand getroffen die maakt dat er weinig meer te zien is. 's Avonds weer naar het Pump House.
Donderdag doen we 's ochtends rustig aan, gaan lunchen bij Wild Mango en worden we om 1 uur opgehaald voor een excursie over het Argyle meer, dat we gisteren al uit de lucht zagen. Eerst een uurtje rijden naar het meer, dan gaan we aan boord van een boot die een stuk van het meer rond vaart, langs een stel van de eilanden. We zien daar rock wallabies (kleine grijze kangoeroetjes), wallaroos (iets grotere bruine kangoeroetjes), zoetwater krokodillen en diverse vissoorten. Een daarvan kan insecten vangen door goed gemikt een straaltje water te spugen. Als je een stukje brood ophoudt wordt dat zo ook uit je hand gespoten. We gaan zwemmen in het heerlijk warme water. Bij zonsondergang gaan we ook weer zwemmen en wordt er bubbelwijn en wat hapjes geserveerd. Prachtige omgeving, heerlijke beleving.