Tasmanie - Oostkust en noordoosten

Zaterdag is het waarempel prachtig weer: strak blauwe lucht, lekker zonnetje, graadje of 22. Prima dag dus om buiten door te brengen en laten we dat nu juist zo gepland hebben. 's Morgens vertrekken we met de ferry vanuit Triabunna naar Maria Island (door Abel Tasman in 1642 zo genoemd). Dat is een (nu) onbewoond eiland dat in zijn geheel nationaal park is om de flora en fauna te beschermen. Je kunt er alleen wandelen of fietsen, auto's zijn er niet. In de 19e eeuw was het ook hier een strafkolonie en de gebouwen uit die tijd en van latere commerciele ondernemingen zijn bewaard in het dorpje Darlington en verder verspreid over het eiland, maar momenteel is het dus allemaal onbewoond. Je kunt wel overnachten in een van de oude gevangeniscellen, maar zonder stromend water of electra. De wandelingen zijn prachtig. Mooie natuur, stranden en rotskusten met hier en daar van die oude simpele huizen ertussen. We wandelen naar de 'painted cliffs' (gekleurde zandsteen) en door een stuk bos met oude eucaliptusbomen. Onderweg komen we diverse wombats tegen, formaat bollige hond, maar het is een graseter. Nooit eerder in de vrije natuur gezien. Ook de zeldzaamste gans ter wereld komt hier in flinke aantallen voor. Een forse kangoeroe kruist ons pad. Hij gaat even zitten kijken, maar hupt dan weer met grote snelheid verder; verbazend wat een snelheid ze ontwikkelen. We zitten ook nog een tijd op een bankje in de zon te genieten voordat we weer terugvaren naar Triabunna.
Zondag rijden we verder naar het noorden: via Swansea naar Coles Bay bij het Freycinet NP. We komen onderweg langs een stel mooie uitzichten. Het nationaal park omvat het Freycinet schiereiland dat prachtige rotskusten en mooie baaien heeft. Het uitzichtspunt bij Cape Tourville is spectaculair. Je staat bovenop een klif en ziet de kust, de zee en de eilandjes voor de kust. Erg fotogenieke combinatie van vormen en kleuren. De grote trekpleister van het park is het uitzicht over Wineglass Bay, een van de mooiste stranden van de wereld (volgens hen die daarover kunnen oordelen). Dat is echter een stuk klauteren en daar beginnen we niet aan. Morgen zien we de baai op een andere manier. Al met al een rustig dagje. We verblijven in een flinke bungalow, van alle gemakken voorzien.
Maandag besteden we aan een cruise rond het Freycinet schiereiland met een stuk of 20 anderen op een flinke catamaran. Prachtige tocht. De naar het vasteland gekeerde kant van het schiereiland heeft mooie bossen en baaien en roze graniet. Dan vaar je door de Schouten passage, de smalle strook tussen het schiereiland en Schouten Island (ja inderdaad, ook in 1642 door Tasman zo genoemd en voor de Australiers niet uit te spreken) en kom je aan de kant van de oceaan en dan verandert de kust in hoge kliffen in allerlei kleuren en met fantastische vormen. De zon laat zich van tijd tot tijd zien en dan wordt het helemaal mooi. Plotseling duiken vlak in de buurt van de boot een stel bultrugwalvissen op die in een speelse bui zijn. Ze blijven maar sprongen maken, dat blijft een fantastisch gezicht. We varen door naar Wineglass Bay, inderdaad een heel mooie baai met spierwit zand en een turquoise zee, omzoomd door bergen. Daar krijgen we onze lunch en terwijl we er liggen slaat het weer om en komen we in de buien terecht. Gelukkig alleen nog maar de terugtocht langs de zelfde route voor de boeg. Onderweg zwemt nog een stel dolfijnen met de boot mee. Terug in Coles Bay is het weer snel weer prima.
Dinsdag rijden we verder naar het noorden. We hebben prachtige zonnig weer vandaag. Vlak na Bicheno is er de 'East Coast Natureworld', net zo'n soort opzet als de Unzoo bij Port Arthur: gericht op opvangen en weer in de natuur uitzetten van gewonde dieren en op fokprogramma's voor Tasmanian Devils en quolls, dat zijn kleinere neefjes van de Tasmaanse duivel, ook vleeseters, die ook alleen nog op Tasmanie voorkwamen. Nu wordt gewerkt aan herintroductie in parken op het Australisch vasteland waar honden, katten en vossen verdreven zijn. Ook zijn hier wombats en nog een heel aantal andere kleinere marsupials (zoogdieren met een broedzak) te bewonderen, naast de kangoeroes en wallabies waar we inmiddels aan gewend zijn. Leuk om hier rond te lopen, vooral ook doordat de verzorgers er erg leuke verhalen bij hebben waar je een hoop van opsteekt. We rijden vervolgens naar het Douglas-Apsley NP, waar eigenlijk alleen een mooi waterhole (door een beek gevormd meertje) te zien is. Dan langs een mooie weg door de bergen naar St. Marys en verder langs de kust naar het vissersplaatsje St. Helens. Daar 's avonds naar de fish&chips tent die in de haven drijft: heerlijke oesters en verse vis en garnalen.
Woensdag hebben we nog een dag om het noordoosten van Tasmanie te verkennen. Boven St. Helens begint de grote Bay of Fires (genoemd naar de vele vuren van de aboriginals die er tot 1820 woonden en die na die tijd in recordtempo uitgemoord of verdreven zijn). De baai is zo'n 30 km lang en bestaat uit een reeks pachtige stranden met helder wit zand, van elkaar gescheiden door granieten rotsen die vaak begroeid zijn met helder oranje korstmossen. Er is een weg langs een groot deel van de baai en er zijn allerlei uitzichtpunten waar je prachtig kunt uitkijken over die kust en de zee. Als je op de stranden loopt knerpt het zand onder je voeten; dat kennen wij alleen van vers gevallen sneeuw. Het uitzichtspunt bij The Gardens is het eind van de verharde weg en de trip erheen ook meer dan waard. Op de terugweg naar St. Helens stoppen we bij de oesterkwekerij Lease 65. Ze hebben daar een buitengewoon mooi ras oesters, heerlijk stevig met een romige smaak. Je kunt ze ter plekke kopen voor $ 1 per oester, een buitenkansje dat je niet voorbij kan laten gaan, een lunch met een half dozijn oesters gaat er prima in (Janke vindt er helaas niks aan, zij beperkt zich tot de citroen). 's Middags rijden we naar een andere beroemde bezienswaardigheid: de St. Columba falls. Onderweg kom je langs het kaasbedrijf van Pyengana, waar ze allerlei bekroonde kazen maken die je er kunt proeven. Ze hebben er een cafe bij gemaakt met uitzicht op de melkerij, waar de koeien zelf op hun eigen tijd naar toe komen. Na het melken wacht ze een massageapparaat waar hun rug mee bewerkt wordt, daar staan de dames met kennelijk genoegen onder. Als ze het hek weer uitlopen weet de computer dat ze gemolken zijn en stuurt ze naar de wei waar ze het best kunnen grazen. Zal bij ons allemaal ook wel zo gebeuren, maar leuk om te zien. Even verderop zien we langs de weg een echidna die hard bezig is een hol te graven, waarschijnlijk zijn er daar mieren te vinden. Leuk om die zo in het wild bezig te zien. De waterval is aan het eind van een korte wandeling door een vochtig bos met veel mossen en enorme boomvarens. Heel sfeervolle omgeving en een indrukwekkende waterval. Al met al weer een mooie dag (met alweer droog en grotendeels zonnig weer).
Donderdag rijden we weer naar het westen, richting Launceston. Dat is een buitengewoon mooie route door heuvellandschap. Er is een afwisseling van landschap: soms dichte bossen met een grote varieteit aan bomen: boomvarens, grote eucaliptussen en bloeiende bomen, allerlei tinten groen; prachtig. Dan weer rijd je door weidegebieden met mooie uitzichten. Af en toe een klein dorp. In Levenwood hadden ze in 1918 bomen geplant voor de gevallenen uit dat plaatsje. Toen de bomen begin deze eeuw aan hun eind kwamen heeft de gemeenschap een chain saw artist ingehuurd die van de bomen (die op hun plek bleven staan en die nu als sokkel fungeren) beelden van die soldaten te maken. Dat levert een opmerkelijk en ook ontroerend resultaat. In Lilydale hebben ze een competitie wie de mooiste kerstman in zijn tuin heeft gezet. Blijft raar, al die kerstmannen (met zonnebril) in deze zomerse omgeving. Een heeft zijn arreslee voor een bootje verruild en houdt een bord op: 'Climate change sucks'. Launceston is de tweede stad van Tasmanie en is op het eerste gezicht heel vriendelijk en aangenaam. We beperken ons vandaag tot de Art Gallery van het plaatselijke museum. Ook hier veel aandacht voor de Black War die de aboriginals van het eiland verdreven heeft en voor die oorspronkelijke cultuur.
Vrijdag is een prachtig zomerse dag en we gebruiken die om de stad uit te gaan. Launceston ligt aan de rivier de Tamar en de Tamar vallei is een belangrijke wijnregio, maar er is nog meer te zien. We rijden door Grindelwald (waar een Nederlandse ondernemer een Zwitsers themapark heeft ingericht) naar Beaconsfield, waar sinds 1903 goud werd gewonnen. In 1914 wogen de kosten van de mijn niet meer tegen de baten op en werd de mijn verlaten, maar rond 2000 werd winning toch weer rendabel en werd de productie weer opgestart. In 2006 was er een mijnongeval waarbij enkele mijnwerkers na 2 weken uit een zeer benarde situatie bevrijd zijn. In 2014 werd de mijn opnieuw gesloten vanwege het te lage rendement. Inmiddels is het een museum met aandacht voor de reddingsoperatie uit 2006 en de oude machines en ruines van de eerste mijnoperatie. Dan rijden we door naar Beauty Point, waar we Platypus House bezoeken, waar een aantal van die merkwaardige vogelbekdieren worden gehouden. In de natuur zijn ze heel moeilijk te vinden. Leuk om ze hier te zien (we hadden er tot nu toe alleen drie jaar geleden in de buurt van Cairns een zien zwemmen). Er zijn ook een aantal echidnas, het enige andere eieren leggende zoogdier. Onderweg hebben we mooie uitzichten over de vallei en de brede rivier. Bij de riviermonding gaan we naar het West Point uitzichtspunt, waar je vanaf een hoge rotskust een prachtig uitzicht over zee hebt. Onder ons zwemmen een stuk of 10 dolfijnen rond. Dan gaan we bij een van de wijnhuizen hier hun producten proeven en we zitten daar vervolgens een tijd lekker in de zon met een kaasplateau en een glas van hun wijn die we het lekkerst vonden. Tenslotte rijden we nog naar de andere oever van de Tamar en naar Low Head, aan de monding, waar oude vuurtorens en 19e eeuwse huizen staan. Lekker dagje, zo.
Zaterdag was de weersvoorspelling minder, maar het blijkt erg mee te vallen. 's Morgens was het grijs en viel een buitje, maar als we klaar zijn met ons ontbijt is het droog. We gaan naar het Queen Victoria Museum in een oude spoorwegwerkplaats. Veel educatiefs voor kinderen, dino-skeletten enzo, dus niet echt boeiend. Wel hebben ze de oude metaalwerkplaats behouden, die vol staat met de meest fantastische grofstoffelijke machines voor metaalbewerking uit het begin van de vorige eeuw. Je moet je niet voorstellen hoe heet en lawaaiig het moet zijn geweest toen dat allemaal nog in bedrijf was. We rijden door naar het stadspark, waar ook de weekmarkt met allemaal verse lekkernijen uit de omgeving wordt gehouden. Ook hier weer een oploop voor de plaatselijke bevolking die in het zonnetje zit te genieten. In het stadspark kun je aapjes kijken; er zit een troep Japanse makaken op een apenrots en er is ook een galerie met Tasmaans design. Dan gaan we naar de grootste attractie van Launceston, de Cataract Gorge, waar de rivier de Esk door een prachtige kloof stroomt. Begin vorige eeuw is dit gebied als park ontwikkeld waarbij allerlei Europese planten zijn neergezet, een brug en een kabelbaan gebouwd en ook pauwen zijn losgelaten, die er nog steeds welig tieren, net als de wallabies die er al eerder waren. Het is er erg druk met mensen die er komen zwemmen en zonnen. In de stoeltjeslift word je in zeer bedaagd tempo over het park gevoerd en daarna kan je weer teruglopen over de hangbrug met onderweg een ijsje. Wat wil je nog meer?
Er lijkt aan onze reis haast geen eind te komen, maar we gaan nu echt de laatste week in. Jullie krijgen nog een verslag over onze laatste dagen in het westen van Tasmanie.