Zuid Australie

Maandag starten we met de laatste etappe van onze reis: we gaan naar de deelstaat South Australia, waarvan Adelaide de hoofdstad is. Voordat we naar die stad gaan, van waar we ook naar huis gaan vliegen, verkennen we eerste een aantal andere hoogtepunten van de deelstaat.
Maandagochtend zitten we nog in Warrnambool (Victoria) en rijden we langs de kust naar het westen. Na een korte stop in Port Fairy (niet veel te beleven) rijden we door naar Portland. Dat is gebouwd op de rand van een oude vulkaankrater, die nu een heel wijde baai begrenst. We rijden naar Cape Bridgewater, een kaal landschap met vulkanische rotsformaties aan zee. Daaronder ook iets wat eruit ziet als een versteend bos, maar feitelijk een verzameling lava-pijpen is. We eten wat op een terras aan het strand; het weer is inmiddels zonnig en warm geworden (daar waren we wel weer aan toe). Dan door over de grens met South Australia, waar de klok weer een half uur terug gaat. In Mount Gambier bekijken we het Blue Lake, een kratermeer dat begin november in enkele dagen een diep blauwe kleur krijgt die tegen de winter weer verdwijnt. Nu is het meer dus inderdaad opmerkelijk blauw. In de plaats lopen we ook nog naar een sinkhole, een enkele tientallen meters diep gat midden in de stad, ontstaan doordat het dak van een grot instortte. Die grotten worden gevormd door het oplossen van de limestone, die hier de bodem vormt. Die combinatie van limestone en vulkaanactiviteit is ook verantwoordelijk voor de succesvolle wijnbouw hier in de buurt. Een laag vulkaanas op een kalkstenen ondergrond is ook in de Bordeaux streek het geheim van de smaak en hier in de Coonawarra streek zijn de omstandigheden identiek. Vanuit Mount Gambier rijden we naar het noorden, het land in, naar die streek toe. Allemaal wijngaarden, inderdaad. We rijden er een binnen die the Blok heet, inderdaad vernoemd naar een vorige Nederlandse eigenaar, John Blok. Er worden wijnen gemaakt die allerlei prijzen winnen en we mogen natuurlijk proeven en kopen terwijl we door de huidige eigenaar worden ingewijd in de geschiedenis van de wijnbouw en van het wijnhuis. We rijden naar onze stop voor vannacht in Naracoorte.
Dinsdag gaan we eerst de grotten bij Naracoorte bezoeken, werelderfgoed vanwege de daarin aangetroffen fossiele overblijfselen van vroege zoogdieren, die veel hebben duidelijk gemaakt over de ontwikkeling daarvan in Australie. In het Visitor Center hebben ze een aanschouwelijke tentoonstelling gemaakt van die inmiddels uitgestorven mega-fauna van marsipuals (zoogdieren met een buidel), die hier in Australie duidelijk dominant zijn. Dan staat er een lange tocht op het programma. Onze TomTom zegt (nadat we 100 km onderweg zijn en de Dukes Highway op zijn gedraaid): volg deze weg 283 km. Inderdaad immer gerade aus door een vlak landschap waarin wel wat koeien te zien zijn, maar verder vrijwel niets, ook niet op de weg, dus.
Bij Wellington steken we met een pontje de Murray river over, de langste rivier van Australie, die hier vlak bij uitmondt. Dan naar de kust bij Victor Harbor, waar we overnachten. We zijn daar nog net op tijd om met een paardentram (!) over de brug naar Granite Island te rijden. Dat spoor is in de 19e eeuw aangelegd om goederen naar de aanlagplaats op dat eiland vlak voor de kust te vervoeren. Nu is het alleen een mooi eilandje om rond te wandelen, met mooie uitzichten over zee.
Woensdag moeten we vroeg op om de ferry naar Kangeroo Island te halen, die zo'n 60 km van Victor Harbor vertrekt. Kangeroo Island is een fors eiland (meer dan 100 km lang) op 3/4 uur varen van het vasteland. Door de geisoleerde ligging is de natuur hier goed in oorspronkelijke staat behouden gebleven en er zijn een aantal bijzondere trekpleisters. We rijden naar de westelijke punt van het eiland, Flinders National Park, een groot natuurreservaat waar de specifieke kangaroes en wallabies van dit eiland in grote aantallen voorkomen, maar ook (weer) koala's. Op de rotskust aan de punt van het eiland staat een vuurtoren en daar in de buurt zit ook een grote kolonie zeehonden (New Zealand Fur seals) die vrolijk aan het spelen zijn, in en uit het water. Dat wordt omlijst door een grote natuurlijke rotsboog, Admiralty Arch. Fraai gezicht en leuk om te zien. Vlak in de buurt liggen aan de kust ook de zogenoemde Remarkable Rocks, enorme rotsblokken die inderdaad in de 500 miljoen jaar van hun bestaan tot merkwaardige vormen zijn geerodeerd. Fotogeniek. Aan het eind van de middag maken we een wandeling door het National Park en zien de beesten (na de hete dag) tevoorschijn komen: ganzen, kangaroes, wallabies en ook een koala. We slapen in Kingscote, aan het andere eind van het eiland. Ergens in de loop van deze dag hebben we de 10.000 gereden km tijdens deze reis gepasseerd, een gemiddelde van zo'n 150 km per dag.
Donderdag hebben we nog een dag op dit rustige eiland. Weer prima weer. 's Morgens rijden we naar Seal Bay, beschermd als broed- en rustgebied van de zeldzame Australische Zeeleeuwen, waarvan hier een grote kolonie huist. Die hebben weer een heel andere levenswijze en gedrag, vergeleken met de zeehonden die we gisteren zagen. Ze lijken lui, maar feitelijk gaan ze 3 dagen achter elkaar op jacht op zee en komen dan hier terug om 3 dagen uit te rusten, te slapen en weer op kracht te komen. Vanaf de uitzichtplatforms kan je de beesten prima volgen. Leuk om te zien. We rijden ook nog langs een professionele bijenhouder die honderden kasten met honingbijen van een productieve stam uit Italie die hier in 1861 geimporteerd is en die op dit eiland nog zuiver behouden is; in Europa is hij al lang vermengd geraakt met allerlei stammen met mindere eigenschappen. We zien de bijen aan het werk in een glazen raat en horen van alles over de productie. Ze maken ook heerlijk honing-ijs, daar zijn we wel aan toe. We besluiten ons bezoek met de dagelijkse voedering van de pelikanen in Kingscote. De man die dat elke dag doet maakt er een mooie show met een interessant verhaal van terwijl hij wordt omstuwd door tientallen pelikanen (die al een tijd op hem zitten te wachten) en meeuwen. Al met al weer een gevarieerde en ontspannen dag; om 19.30 uur gaat de boot terug naar het vaste land en om een uur of 9 zijn we terug bij ons motel in Victor Harbor. Het dorp is dan al dicht: de hotel-bar gesloten en met enig aandringen krijgen we bij een restaurant om half tien nog een biertje terwijl ze de zaak afsluiten.
Vrijdag wilden we doorreizen naar de Barossa Valley (wijngebied) om daar de laatste dagen voor ons verblijf in Adelaide door te brengen. Er is voor dit weekend echter geen kamer meer te krijgen in die hele streek en ook alle hotels in Adelaide zitten vol. Er blijken dit weekend een paarden-evenement, een veteranenbijeenkomst en een AC/DC-concert te zijn. Op steeds grotere afstand van Adelaide zoekend vinden we tenslotte een motel in Burra dat nog een kamer voor ons heeft. Burra? Ja inderdaad, wij hadden er ook nooit van gehoord en het ligt zo'n 160 km ten noord-oosten van Adelaide. We zetten een toeristische route uit om de drukte rond de hoofdstad te vermijden en rijden eerst naar Hahndorf. Dat is de eerste plaats in Australie die is opgezet door niet-Engelse immigranten, nl. een groep Duitse Lutheranen die in het toenmalige Pruissen vervolgd werden. Bratwurst en Kuchen natuurlijk en Duits-geinspireerde architectuur. Leuk om even rond te lopen; vlak bij het dorp is het huis van Hans Heysen, the Cedars. Heysen is een gevierde Australische schilder uit begin vorige eeuw die hier is gaan wonen in een fraai huis en daarbij een atelier heeft laten bouwen. We krijgen een rondleiding, zien veel van zijn werk en horen meer over zijn leven dan we eigenlijk willen weten. We rijden door richting Burra door wijngebied en dan door wijds heuvelland met mooie grote gum-trees en enorme arealen tarwe in allerlei kleuren geel. Weer anders dan we eerder hadden gezien en ook al weer heel fraai en we zijn ook al weer vrijwel de enigen op de weg. Het laatste stuk naar Burra gaat over de 'End of the world highway' (zo heet hij echt) en dan rijd je plotseling een vriendelijk stadje in met winkeltjes en cafe's rond een plein en een hoofdstraat. Bij de Visitor Information krijgen we informatie over waar we terecht zijn gekomen. In 1845 is hier koper gevonden en de mijnbouw heeft in die tijd geleid tot een stad met 5000 inwoners, de 7e in grootte van Australie. Daarvan zijn natuurlijk nog een heleboel overblijfselen. We krijgen een sleutel mee waarmee we een aantal van die historische monumenten in kunnen. We lopen om te beginnen het centrum door. Een paar weken geleden is hier een enorm noodweer geweest dat heeft geleid tot veel waterschade en de Burra Creek is buiten zijn oevers getreden; de gevolgen zijn her en der nog zichtbaar. Gelukkig inmiddels weer droog en zonnig. We drinken wat op het terras van het hotel (keuken gesloten door waterschade) en worden door een vriendelijke man aangesproken die ons uitnodigt voor de opening van een nieuwe tentoonstelling in de plaatselijke Art Gallery vanavond. Nadat we wat gegeten hebben in het plaatselijke Indonesische restaurant (de eigenaar heeft kennelijk zijn Indonesische vriend hierheen gehaald) gaan we naar die opening. Een gevarieerd aanbod van grotendeels locale amateurs, maar tout Burra verdringt zich er met een hapje en een drankje. We hebben een aantal leuke gesprekken, o.m. met een local die een paar jaar in Scheveningen heeft gewoond en in Rotterdam heeft gewerkt bij EY. Kleine wereld.
Zaterdag gaan we trouw de historische route door Burra en omgeving volgen en dat blijkt verrassend leuk! Rond de oude kopermijn (die trouwens in de jaren 1970 nog eens verder is uitgediept) staan allerlei oude gebouwen overeind, waaronder een enorm pomphuis om het water uit de mijn te pompen, dat nu als museum is ingericht. Ook bij een andere mijn een eindje verderop is een museum, waar nog een originele mijnschacht te zien is. Al met al krijgen we een goed beeld. Een aantal zeer invloedrijke Australiers heeft zijn positie te danken aan het fortuin dat ze gemaakt hebben als aandeelhouder in deze 'Monster Mine'. De mijnwerkers hebben er minder aan overgehouden. Die moesten van hun verdiensten (op basis van wat ze aan koper naar boven haalden) bijvoorbeeld ook nog bij de mijn hun eigen kaarsen (voor verlichting ondergronds), gereedschap en springstof aanschaffen. In Burra zien we verder nog een fraai oud station, nu B&B, en daar zijn ook net mensen bezig een bijeenkomst voor te bereiden voor de bescherming van de dwerg-blauwtong-hagedis. Die kun je herkennen aan zijn geringe lengte (logisch) en aan zijn roze tong (?!?). Na decennia lang als uitgestorven beschouwd te zijn is die hier in de buurt weer aangetroffen. Ook bezoeken we o.a. nog twee gevangenissen, diverse projecten voor huisvesting van mijnwerkers en ook de eerste onderkomens, rond 1850 door de mijnwerkers uitgegraven holen in de rivierbedding, andere huisvesting was er toen nog niet. Ook zien we nog ergens een groep van vele tientallen roze papagaaien in de bomen. Al met al toeren we tevreden een dag rond in een stadje waar we tot gisteren nooit van gehoord hadden. 's Avonds een lekker en gezellig maal bij een authentiek Italiaans restaurant.
Zondagochtend rijden we geheel tevreden en ontspannen door het mooie heuvelland in de stralende zon naar Adelaide toe en nemen onze intrek in het laatste hotel van onze reis, in een statig oud huis in Noord Adelaide, een paar km van het centrum. De gratis bus die ons daar heen brengt heeft zijn halte 50 m verderop.
In ons laatste reisverslag zullen we vertellen hoe we de laatste 5 dagen van onze reis in die stad hebben doorgebracht.