Victoria verkennen

Omdat we ervoor gekozen hebben eerst Melbourne te bekijken is er voor ons nog een hoop te zien in de rest van de staat Victoria. We beginnen maandag met het bezoeken van Phillip Island. Dat is een eiland dat een eindje ten zuiden van Melbourne ligt. Het is prachtig weer en het wordt meer dan 30 graden, een heel contrast met de afgelopen dagen in Melbourne. We komen in de loop van de ochtend bij het eiland aan, waar van alles te doen is. We gaan eerst naar Churchill Island, een klein eilandje dat met een brug met Phillip Island verbonden is. Dat is een oude boerderij die nu als National Trust in oorspronkelijke staat (jaren 1860-70) behouden blijft. De omgeving is erg mooi, het oude boerenbedrijf kun je je wel ongeveer voorstellen (met dagelijkse demonstraties koeien melken en schapen scheren), maar leuk om een uurtje rond te lopen. Voor de lunch rijden we door naar Cowes, de hoofdplaats van het eiland, waar trouwens ook de Australische MotoGP races gehouden worden. Dan naar het koala-centrum, waar het leefgebied voor deze beesten wordt hersteld (door eucalyptus bomen te planten, met name). Er zijn heel wat koala's te zien (blijven schattige beestjes) en ook veel verschillende vogels. Dan door naar de Nobbies, de rotskust aan de punt van het eiland. Daar is een groot broedgebied van zeemeeuwen, waar we veel meeuwen met hun kennelijk pas uit het ei gekropen jongen zien. De omgeving is spectaculair met woeste golven. Op rotsen wat verder uit de kust zit een kolonie zeehonden. We rijden door naar de bekendste attractie van het eiland: de penguin parade. Elke avond na zonsondergang komen op een bepaald stuk strand duizenden heel kleine penguins (de kleinste soort, zo'n 30 cm groot) de zee uit op weg naar hun nesten in het kustgebied. Elke avond komen daar ook vele honderden toeristen naar kijken; een goed geregisseerd spektakel: vanaf 1 1/2 uur voor de verwachte aankomst van de vogels neem je plaats op een daarvoor aan het strand gebouwde tribune. Je ziet dan inderdaad de pinguins in groepjes uit de zee opduiken en over het strand waggelen richting de duinen daarachter. Als je vervolgens over de daartoe aangelegde plankieren terug loopt naar het bezoekerscentrum zie je vlak daarnaast hele groepen van die beestjes, die dan nog stevig doorstappen naar hun holletjes, tientallen tot honderden meters van het strand. Leuk hoor, ze trekken zich kennelijk weinig (meer) aan van alle drukte. Rond 10 uur zijn we bij ons motel in San Remo.
Dinsdagochtend rijden we langs de kust naar onze volgende bestemming, wat meer naar het oosten: Wilson's Promonitory, een nationaal park op het zuidelijkste schiereiland van het Australische vasteland. Dat heeft fraai en afwisselend kustlandschap en er wonen ook veel verschillende dieren, die je hier vaak moet kunnen spotten. Als we in Tidal River (het bezoekerscentrum) aankomen is het inmiddels begonnen met regenen en naar verwachting houdt die vandaag niet meer op. We hebben niet zo'n zin om de voorgenomen mooie wandelingen in de regen te maken en besluiten daarom morgen (als het naar verwachting droog is) daarvoor terug te komen en dus een dag extra in de buurt te blijven. Daarom gaan we op weg naar ons motel in Foster, buiten het park. Als geluk bij een ongeluk zien we langs de kant van de weg een Echidna zitten. Dat is naast de Platypus (die we al aan het begin van onze reis zagen) het enige nog bestaande eieren-leggende zoogdier en dat wilden we natuurlijk graag in het wild zien. Als je het niet zou weten zou je zweren dat het een egel was, het 40 cm grote dier heeft grote stekels en rolt zich op bij gevaar, voor de rest scharrelt hij over de grond rond op zoek naar mieren. We wachten een tijdje tot het beest de kust veilig vindt, zijn kop vertoont en verder het bos in loopt. Tevreden door naar ons motel, waar we vanmiddag vooral de rest van onze trip (nog meer 2 1/2 week) plannen.
Woensdagochtend als we wakker worden is het in Foster grijs, het motregent en er staat een stevige wind. We gaan toch maar op weg naar Wilson's Prom, je weet nooit wat het weer 60 km verderop is. Nou, dat is precies het zelfde. Af en toe lijkt de zon door te komen, maar die striemende motregen houdt niet op. Het heeft dus weinig zin een wandeling te gaan ondernemen. We drinken koffie en rijden een stuk naar verschillende parkeerplaatsen, maar het weer wordt niet beter. We zien onderweg nog wel drie flinke wombats, alledrie helaas dood, waarschijnlijk aangereden en aan de gevolgen overleden. Nadat we nog wat gegeten hebben besluiten we het voor gezien te houden en rijden weer richting Foster. Jammer, maar you can't always get what you want. Wonder boven wonder zien we vandaag nog wel opnieuw een echidna langs de kant van de weg. Die kunnen we weer mooi fotograferen en filmen voordat hij/zij weer in de begroeiing verdwijnt.
Donderdag maken we 's morgens een rit van meer dan 300 km dwars door Melbourne
naar onze volgende bestemming, Bendigo. Halverwege de 19e eeuw werd hier goud gevonden en de daaruit ontstane welvaart is terug te zien in de fraaie Victoriaanse gebouwen in het centrum van het stadje. Mooi ruim opgezet rond een centraal park. Daaraan ligt ook de mooie Art Gallery, die naast een aardige permanente collectie ook een fraaie tentoonstelling van hedendaagse Chinese kunst heeft. Aan de andere kant van het park ligt het Chinese museum, dat de historie vertelt van de duizenden Chinezen die hier in de tijd van de goudkoorts heen kwamen en die sinds dien een actieve groep van de bevolking hier gebleven zijn. Ze hebben ook allerlei Chinese kunstvoorwerpen uit die tijd en enerzijds de oudste en anderzijds ook nog de grootste Chinese draak ter wereld (die draken die in nieuwjaarsoptochten gebruikt worden). De grootste (die nog in gebruik is) moet met 125 man gedragen worden. Er is ook een Chinese tuin en een Chinese tempel. We hebben al met al een leuke middag (met mooi zonnig weer) in dit stadje!
Vrijdag gaan we verder met ons bezoek aan het goudzoekers-gebied ten noordwesten van Melbourne. Vanuit Bendigo rijden we naar Maldon, een dorp dat het straatbeeld van begin vorige eeuw vrijwel volledig behouden heeft, pittoresk, maar niet monumentaal. Er is ook een heuvel met een fraai uitzicht over het omringende (vlakke) land. We rijden verder via Newstead naar het fraaie Castlemaine. Dat heeft een leuk centrum met een reeks monumentale gebouwen uit het eind van de 19e eeuw, waaronder een bijzonder fraai en slim ontworpen marktgebouw. Aan het begin van de middag komen we aan in Ballarat, het belangrijkste centrum in deze streek. De schaal van het monumentale centrum is met dat belang in overeenstemming. We beginnen met een bezoek aan het Museum voor Australische Democratie in Eureka. Dat herdenkt een succesvolle opstand uit 1854 van goudzoekers tegen het koloniale bewind en gebruikt die als voorbeeld van democratisch succes. Het museum gebruikt veel multimedia om duidelijk te maken hoe democratie werkt en dat protesten een essentieel onderdeel uitmaken van het proces van democratische besluitvorming. Een museum met een mooie boodschap, die op een heel goede manier wordt gebracht. Daarna gaan we naar het centrum, waar we langs de fraaie gebouwen lopen, waaronder het enorme stadhuis en het station met Griekse zuilengalerij. Het is moeilijk goed zicht op dat station te krijgen; we worden aangesproken door een Australische vrouw die ons meetroont naar een balkon achter een hotel in de buurt van waar af je een fraai zicht op de stations-facade hebt. Ballarat heeft ook een grote Art Gallery met een forse eigen permanente collectie van Australische kunst, maar juist nu ook de Archibald-tentoonstelling. Dat is een jaarlijkse prijs voor het beste portret van een Australier. De tentoonstelling is kwalitatief hoogwaardig en verrassend leuk om te zien, onverwacht omdat we niemand van de geportretteerden kennen. In Australie is de prijs erg belangrijk en de tentoonstelling is dan ook druk bezocht; het museum blijft vandaag tot middernacht open. Dat was dus weer een leuke dag!
Zaterdagochtend vroeg krijgen we als breaking news te horen over de aanslagen in Parijs, die op dat moment net hebben plaatsgevonden. Afschuwelijk; ook hier wordt het nieuws er door beheerst. Intussen beginnen we onze tocht langs de Great Ocean Road langs de zuidkust van Victoria. Die begint ten westen van Melbourne bij Torquay. Daar rijden we uit Ballarat snel heen. Dan in toeristisch tempo langs de meanderende weg. De stranden bij Torquay worden beschouwd als de bakermat van het Australische (golf)surfen en hier zijn ook bedrijven als Ripcurl (surfpakken en kleding) ontstaan. Het is misschien niet het seizoen of het tij, maar we zien in ieder geval erg weinig surfers, nu. Bij Aireys Inlet rijden we naar het fraaie Split Point Lighthouse; prachtige kust daar met mooie uitzichten. Even verderop is de Memorial Arch over de weg, waar herdacht wordt dat die vanaf 1919 is aangelegd door ex-militairen die uit de 1e WO terug kwamen. Werkverschaffing, dus, en een heel werk, gezien de steile rotswanden langs de kust. Er is een hele reeks uitzichtspunten over de woeste rotskust met beukende golven. In Kennett River is een bekende en drukbezochte kolonie koala's en ook papagaaien. Blijft natuurlijk leuk. Aan het eind van de middag komen we bij ons motel in Apollo Bay; 's avonds eten bij het plaatselijke brewhouse (lekker bier, inderdaad!).
Zondag vervolgen we onze tocht langs de Great Ocean Road, die na Apollo Bay wat meer landinwaarts ligt. We stoppen eerst om bij Maits Rest een wandeling door het regenwoud te maken. Echt prachtig daar, sfeervol met enorme aantallen boomvarens en je ziet (ook hier weer) heel mooi hoe omgevallen bomen gebruikt worden voor nieuw leven. Dan door naar Cape Otway, na Wilsons Prom het 2e meest zuidelijke punt van continentaal Australie; hier kun je ook echt op dat punt komen, waar een vuurtoren staat. Je kunt er ook de woning van de vuurtorenwachter bezoeken en het telegraafkantoor, dat in de 19e eeuw gebruikt werd om nieuws over aankomende schepen uit Engeland (die langs de zuidkust aankwamen en hier langs voeren) door te geven aan Melbourne. Ook is er een interessant museumpje over de aboriginals hier, waar we een tijd hebben gesproken met de vrijwilliger daar. De weg naar de vuurtoren toe staat bekend om de koala's, en inderdaad, we zien er weer een stel van dicht bij; een zit zelfs gewoon langs de kant van de weg. Verkeersopstopping natuurlijk. Dan door naar het meest beeldbepalende uitzicht van de Great Ocean Road: de 12 Apostles, kalkstenen rotsen die vlak voor de kust in zee staan. Het zijn er feitelijk geen 12, maar een indrukwekkend gezicht is het zeker met de geel-witte rotsen, de intens blauwe zee en de woeste golven. Er is dan ook grote drukte met bussen vol Aziaten die oneindige reeksen selfies maken, maar dat doet weinig af aan het uitzicht, als je een plekje hebt veroverd om dat in je op te nemen. Even verderop is er een Arch te zien, een natuurlijke brug van de kust naar een rots in zee en vervolgens ook London Bridge, tot 1990 een dubbele arch, maar toen stortte de brug van de kust naar de eerste rots plotseling in; toeristen die er net overheen waren gelopen moesten met een helicopter opgehaald worden, maar kwamen met de schrik vrij. Zo zijn dus ook de Apostles ontstaan, die in de komende tijd ook weer zullen afbrokkelen. Aan het eind van de middag komen we aan in Warrnambool.
De komende week hebben we nog om stukken van Zuid Australie te verkennen, daarna gaan we naar Adelaide voor onze laatste dagen hier. Het eind van de reis komt nu echt in zicht.