Perito Moreno, Regenachtig in Torres del Paina

We hebben 5 dagen geen internetverbinding gehad (en ook geen telefoon), dus hierbij de achterstallige verslagen:
Perito Moreno
Donderdag staat in het teken van het bezoek aan de gletscher Perito Moreno. Vanuit ons hostel in el Calafate rijden we er in twee uur met de bus heen. Het is een grote en vooral vrij snel bewegende gletscher (2 meter per dag). Dat houdt in dat er eigenlijk voortdurend aan de voorkant van de gletscher stukken ijs afbreken en in het water vallen. Dat gaat met knallen van brekend ijs en grote plonzen gepaard. De gletscher is ook bijzonder omdat vlak tegenover het eind een heuvel ligt van waaraf je het schouwspel van heel nabij kunt bekijken. Daar rijden we dus naatoe en we lopen over de goed aangelegde paden naar de rand. Het uitzicht is adembenemend. De gletscher strekt zich tot de horizon uit en de voorkant steekt zo'n 70 meter boven het water uit. Het is een chaos van pieken en brokken ijs dat decennia nadat het als sneeuw op het ijsveld is gevallen eindelijk bij het eind van de gletscher arriveert. Er staat een koud windje, maar we staan een hele tijd geboeid te kijken en gokken erop welke plek het eerste zal bezwijken. Als je het hoort ben je te laat om iets te zien, laat staan om er een foto van te maken. Je moet dus erg blijven opletten. We hebben een aantal flinke stukken naar beneden zien komen, maar je kunt niet blijven wachten op de enorme instorting waar je op hoopt. Tenslotte wordt het immers toch wel koud en krijg je trek in een kop koffie en iets te eten. Die zijn gelukkig in de buurt ook te krijgen.
Aan het begin van de middag rijden we weer terug naar El Calafate. De rest van de dag hebben we vrij te besteden. We gebruiken de tijd om een stel kaarten naar Nederland te sturen. De Argentijnse post heeft hier concurrentie van DHL Express, die met gelijke prijzen werken (fors duur trouwens). We versturen met allebei een paar kaarten en we zijn benieuwd welke het eerst aan zullen komen.
Ook doen we wat inkopen voor de trip naar Chili. Waar we heen gaan is vrijwel niets te krijgen (of voor woekerprijzen), dus we slaan wijn (voor 's avonds) en koekjes en pinda's in, vooral voor tijdens de lange wandelingen die we er weer gaan maken. Ook moeten we onze bagage weer splitsen in het deel dat we in Chili nodig hebben en wat we hier achter kunnen laten voor als we er na twee nachten weer terug komen.
Zo geprepareerd kunnen we gaan eten. We komen (op aanraden van de Lonely Planet) terecht bij Casimero Bigua, een restaurant dat om 8 uur al aardig vol loopt (erg vroeg voor Argentijnse begrippen) en waar we genieten van het menu degustation: vijf gerechtjes (2 vooraf, 2 hoofd, dessert), elk geserveerd met een bijpassend glaasje wijn. De bediening loopt gesmeerd en de sfeer is erg gezellig. We hebben een heerlijke avond en rollen daarna tevreden ons bed in, morgen weer erg vroeg op: de bus gaat om half zes!
Naar Chili
Om half vijf gaat de wekker en na een erg vroeg ontbijt gaat inderdaad om klokslag half zes de bus weg, onderweg richting Chili. Het park Torres del Paine ligt hemelsbreed maar enkele tientallen km verderop, maar over de weg is het honderden kilometers. Eerst naar de grens, waar we rond 9 uur aankomen. De bekende burokratische procedures: stempel halen om het land uit te gaan, eindje rijden, stempel halen om Chili in te komen. Dan wordt de bagage doorgelicht om te controleren of we niet toevallig een appeltje of een banaantje over de grens willen smokkelen. Dan weer in de bus, 100 meter rijden en overstappen in een Chileense bus. Er is daar ook een cafetaria, waar we even een kop koffie kunnen halen, en een stuk taart. die heerlijk is.
In de Chileense bus gaat een gids mee die in moeilijk verstaanbaar Engels, maar wel heel luid, van alles en nog wat over de omgeving vertelt. We krijgen een rondrit langs een aantal mooie uitzichtpunten van het park. Prachtig weer, de Torres staan er fier bij. We lopen naar een forse waterval, ook mooi, maar we moeten ons vasthouden om er niet in te waaien.
Dan is het tijd om naar ons hostel door te rijden, maar daarvoor moeten we weer in een kleiner busje overstappen. Dat levert ons rond drie uur af bij het hostel. Dat ziet er mooi en ruim uit, ook vrij nieuw. Maar wel weer met slaapzaaltjes van 6 personen. Eigenlijk kan je het geen zaaltje noemen; onze slaapkamer thuis is even groot. Het is apart hoe de kamerverdeling tot stand komt. De vorige keer was na overleg besloten dat we met de 3 wat bejaarde stellen een kamer zouden delen. Maar op de kamers aan gekomen blijkt een stel met anderen weer wat anders besloten te hebben. Eerlijk gezegd was ik daar heel blij mee omdat hier helemaal geen gedoe was en echt heel gezellig met George, Tim, Patrick en wij. Nu wordt na enig gedoe is duidelijk met wie we de komende nachten de kamer zullen delen. Het zijn Karin en Patrick (geen stel) en Tineke en Rob (wel een stel). Met de hele groep zitten we in afwachting van het diner gezellig rond de houtkachel te kletsen.
In het hostel is alles gereglementeerd. Het is ook de enige plek in de omgeving waar wat te eten te krijgen is. Je moet tevoren aangeven of je wilt dineren, ontbijten en/of een lunchpakket wilt krijgen. Daaraan is dan verder niets te kiezen. Met het avondeten krijgen we soep, goulash met aardappelpuree en wat fruit uit blik toe. Niet slecht overigens. De wijn hebben we uit Argentinie meegenomen.
Na het diner nog een piepklein wandelingetje gemaakt en een spelletje macca met George en Mascha gedaan. een leuk spel, moeten George even de spelregels vragen. Dan vroeg naar bed, want voor morgen staan de echte inspanningen op het programma.
Een regendag
Zaterdag is de dag die bestemd is voor het maken van een lange wandeling; het is onze enige volle dag hier in Torres d. P.. We staan met z'n allen vroeg op en zitten aan het (uitgebeide maar ook dure) ontbijt. Tijdens het eten valt op dat er buiten wat lichte regen valt. Maar de zon schijnt ook en we vertrouwen (mee op grond van de weersverwachting) dat de regen snel over zal zijn.
Rond 9 uur lijkt het inderdaad droog te worden en we gaan op pad. De meesten (de echte bergfanaten) hebben het plan om een ambitieuze wandeling met een steile klim naar een fraai uitzichtpunt op de Torres del Paine te maken. Daar staat (voor de wandeling erheen) 3-4 uur voor (en dan nog eens de zelfde weg terug). Wij besluiten om dat geklauter aan ons voorbij te laten gaan en te kiezen voor een vlakke wandeling langs een meer omdat we Janke's bergschoenen in El Calafate hebben achtergelaten; ze heeft erg veel last van haar kleine tenen zodra ze ze aantrekt. Ze heeft nu dus alleen nog haar lage sportschoenen en die zijn niet op klimmen berekend. We vinden trouwens ook niet dat we perse nog een prestatie moeten leveren.
Als we eenmaal onderweg zijn zien we aan het begin een regenboog, die verdwijnt echter al snel, niet omdat de regen ophoudt, maar omdat de zon verdwijnt. Vanaf de berg komen steeds meer wolken aanrollen en het houdt op met zachtjes regenen. We lopen over een paar bruggen door een aantrekkelijk landschap, maar de toenemende regen vergalt het plezier. Janke wil het liefst omdraaien en we zijn het er over eens dat het toch de bedoeling is dat we lol zouden hebben. We lopen dus na een uurtje terug in de hoop dat we later een tweede poging kunnen doen. Daar komt het echter de rest van de dag niet meer van. De regen wordt lopende de dag steeds intensiever. Wij zitten bij de houtkachel te lezen. Vanaf een uur of drie komen de reisgenoten binnendruppelen (letterlijk veel druppelen, ze zijn doorweekt). Een aantal heeft ook echt het uitzichtpunt gehaald, waar natuurlijk geen enkel uitzicht was. Een aantal anderen is voor de slotklim omgedraaid. De warme kachel, die we met de klaarliggende houtblokken bijvullen, is zeer welkom voor het drogen van doorweekte kleding en het opwarmen van verkleumde wandelaars. Wij zijn tevreden met onze keus om het snel voor gezien te houden.
Al met al was het voor ons dus een rustdag, waarin we veel gelezen hebben. Het avondeten is vergelijkbaar met dat van gisteren, nu een karbonade met rijst en een griesmeelpuddinkje met bessensap. Na het eten nog een spelletje mucca met George gedaan en gaan weer op tijd naar bed.