Naar Manado

Nog een dag Gorontalo
Morgen, donderdag, rijden we verder naar Menado, maar vandaag hebben we nog een rustige dag in Gorontalo. Bij het ontbijt komen we een Nederlands gezin tegen dat naar de Togean eilanden wil, maar heeft ontdekt dat de boot niet gaat vanwege het Suikerfeest. Zij voegen nog een verhaal toe aan de problemen met het transport op Sulawesi. Zij kwamen vliegen uit Makassar naar Gorontalo, maar bij de landing is hun toestel in botsing gekomen met koeien die op de landingsbaan liepen en daardoor op zijn kant naast de baan terecht gekomen. Dat kan je dus ook nog gebeuren.
We hebben een tijd met de eigenaar van het hotel zitten praten, een man van 70 die uitstekend Nederlands spreekt, geleerd van zijn moeder, die onderwijzeres was. Hij vertelt over de oorlog, de belevenissen van zijn ouders en over de vergeefse pogingen van zijn moeder om de kennis van het Nerderlands niet verloren te laten gaan na de onafhankelijkheid. In de jaren 50 hebben zijn ouders besloten hier te blijven; hij vertelt over hun afwegingen om niet in te gaan op de mogelijkheid die de Nederlandse regering bood om naar Nederland te komen om bij te dragen aan de wederopbouw daar.
In de middag worden we door het plaatselijke contact van Bertus en Steven (uit Menado) opgehaald voor een tochtje naar het Portugese fort uit 1525. Daarvoor rijden we in zijn motor-tuktuk een heel eind door de stad die zich opmaakt voor het Suikerfeest. Naar het fort is 353 treden klimmen (en ook weer omlaag). Er is niet veel meer van over (3 torens), maar er zijn mooie uitzichten over de stad en het meer erachter. Dan krijgen we ook nog een bezoekje aan de haven (nou ja, aanlegplaats) van het meer dat hard aan het dichtslibben is. Hij rijdt ons ook nog langs een door de Nederlanders geplaatste bron, die nog steeds water geeft en dan naar zijn favoriete restaurant, waar ze inderdaad lekker gebakken kip serveren.
Om 7 uur terug bij het hotel.
Reis naar Manado
Vanmorgen zijn we weer vroeg wakker van de moskee. Het is vandaag Idul Fitr, het suikerfeest, een nationale feestdag. Om 7 uur verzamelt een groot deel van de bevolking zich voor een gebedsdienst op het grote plein voor ons hotel. Iedereen fraai gekleed, de mannen in sarong, de vrouwen in geheel bedekkende gewaden. Als de menigte weer naar huis gaat, rond acht uur, vertrekken wij met onze nieuwe chauffeur, Vasco, richting Manado. In de stad zien we overal mensen vanuit verschillende gebedsbijeenkomsten naar huis gaan. Buiten de stad zet Vasco er flink de vaart in, wat mogelijk is omdat er nauwelijks ander verkeer is. We rijden naar de noordkust en dan langs de kust naar het oosten richting Manado. Een afstand van zo'n 400 km, veelal erg bochtige weg. We moeten ons goed vasthouden. We stoppen af en toe even, ook om Vasco even rust te geven. Zo maken we een wandelingetje in een willekeurig dorpje, waar we wel als een heel aparte verschijning begroet worden. Onderweg lekker geluncht in een lokaal restaurant. Uiteindelijk zijn we toch zo'n 10 uur onderweg en komen we rond 6 uur in Menado aan, waar het stevig regent. Steven, de lokale agent, wacht ons op en spreekt de rest van ons programma met ons door. Het kost een tijd zoeken voordat we (uiteindelijk vlak naast de deur) een restaurant gevonden hebben dat op deze feestdag open is.