Dagje Gorontalo

Naar Gorontalo
Maandagochtend om tien uur komt het bootje dat ons naar de ferry naar Gorontalo, grotere stad aan de kust van Noord Sulawesi, moet brengen. Rond het middaguur zijn we in Wakai, een morsig en modderig dorpje op een ander eiland, waar we met enige moeite een bord Mie Goreng kunnen krijgen. Na het inslaan van wat diverse hapjes voor onderweg wordt het wachten op de ferry. Die komt uiteindelijk ruim een uur later dan gepland aan. Er staat een groot aantal mensen te wachten; er zijn kennelijk meer mensen die deze boot nemen omdat die van donderdag niet gaat.
Dat leidt tot voorspelbaar gedrang tussen de mensen (motoren en auto's) die van de boot af willen en degenen die er tegelijk op willen komen. Edy regelt twee zitplaatsen in wat 'bisnis klas' heet, een verzameling in verschillende staat van afbraak verkerende stoelen in een ruimte met airco en tv. Hoop gedrang en gedoe over plaatsnummers, maar als de boot een uur later vertrekt is dat wel gesetteld. Het tarief in bisnis klas is overigens ook zeer schappelijk: 7 euro voor 14 uur varen (tegen 6 euro voor ekonomi klas).
We vertrekken uiteindelijk ruim na 5 uur; rond 6 uur wordt het donker en iedereen zet zich in de slaapstand, maar van slapen komt voor ons niet veel; de stoelen hebben zeer harde stangen op de verkeerde plaatsen.
Rond 8 uur de volgende morgen komen we dus in Gorontalo aan, het duurt een tijd voor we de boot af kunnen in het zelfde soort gedrang als in Wakai. Dan nog de transfer naar het hotel. Er blijkt uiteindelijk iemand met een briefje met Johannes erop voor ons rond de lopen, maar die hebben we in het gedrang gemist. Maar als we elkaar toch nog gevonden hebben worden we naar hotel Melati gebracht, gebouwd in en rond het voormalige kantoor van de havenmeester. Heerlijk om weer een warme douche te hebben en de dikke lagen zout uit ons haar te wassen.
We lopen even het rustige stadje in waar nog een hoop Nederlandse gebouwen staan. Iedereen roept ons vrolijk toe en allerlei mensen willen op de foto. De markt is wel vol en druk. We laten vast pasfoto's maken voor de visumverlenging later, in Menado.
's Nachts worden we om half twee wakker van een enorm lawaai op straat voor het hotel. Het blijkt dat de gehele plaatselijke jeugd met alle beschikbare tuk tuks en motorfietsen zich bij het centrale plein voor het hotel heeft verzameld. Er is veel muziek, vrolijkheid en vuurwerk en na een half uurtje vertrekt de hele meute naar elders. Als ik me in de menigte begeef moet ik van iedereen foto's maken en het Hallo Mister is niet van de lucht (verder gaat de kennis van het Engels veelal niet). Wat nu de aanleiding was blijft onduidelijk. Als het weer rustig is geworden begint rond half drie de moskee met een luide oproep tot gebed. Nou ja, toch verder nog goed geslapen, hoor.