Naar het binnenland

Vandaag weer een flinke dag in de bus (de eerste week van de reis zit er vol mee). We rijden richting de Andes, maar dat is weer zo'n 700 km tot de eerste plaats die we daar gaan aandoen.
Het landschap is eerst nog steeds geheel vlak en dor met een begroeiing van lage struikjes met veel stekels die tegen het barre droge klimaat en de constante wind kunnen. Het land wordt gebruikt door gigantische estanzias, die tienduizenden hectaren groot zijn en waar alleen Merano schapen rondlopen (1 per hectare of zo), die jaarlijks geschoren worden. Voor iets anders is het land niet bruikbaar.
Langs de weg zie je dus niet anders dan (aan weerzijden) een onafgebroken hek met een paaltje per 1 1/2 meter en zes (prikkel)draden. Dat betekent over 700 km dus zo'n 700.000*2/1,5 = 1 miljoen houten paaltjes en 1400*6 = 8.400 km prikkeldraad.
Na verloop van tijd wordt het landschap heuvelachtiger en we komen zelfs een rivier tegen waar we tussen de middag gaan picknicken.
Onderweg is er dus verder nauwelijks menselijke activiteit. We komen langs een benzinestation en we zien vier tegenliggers, waaronder een man die alle verkeer aanhoudt met de vraag of ze misschien de aanhanger hebben gezien die hij onderweg verloren is (we zien hem later met aanhangwagen weer terug). Maar misschien hebben we wat gemist, want we hebben onderweg ook nog wel een tukje gedaan. De mensen die we zien hebben trouwens in vergelijking met de kust veel meer indiaanse trekken.
Tenslotte komen we rond 7 uur in Esquel aan, een wintersportplaatsje dat er best gezellig uitziet. We lopen er even rond om een brood te kopen voor de lunch van morgen (dat wordt weer picknicken) en eten een ijsje op een gezellig plein waar kinderen en de plaatselijke jeugd zich vermaken.
Vanavond gaan we weer samen met de hele groep uit eten. Forse Argentijnse lappen koe met een lekkere Malbec.