De rest van Tasmanie - weer naar huis

Zondag rijden we vanuit Launceston naar het zuiden, waar enkele tientallen km verderop enkele oudere stadjes liggen. We gaan eerst van Evandale, waar elke zondag een grote markt wordt gehouden waar mensen uit de wijde omgeving op afkomen. Met het prachtige weer van vandaag wordt het een gezellige drukte. We lopen ook nog door het stadje waar veel van de gebouwen uit het begin van de 19e eeuw bewaard zijn gebleven. Dan rijden we door naar Longford, ook zo'n historisch plaatsje. Een mooie kerk daar, maar het meest aantrekkelijk zijn twee 'estates' een paar km buiten het stadje. De Woolmers en Brickendon estates zijn voorbeelden van grote landbouwondernemingen die vanaf 1820 zijn opgebouwd met behulp van convict labor. De landeigenaars konden gevangenen als arbeiders krijgen in ruil voor voedsel, onderdak en religieuze instructie. Mooie, goed bewaarde complexen met grote huizen voor de eigenaars en een flink aantal andere gebouwen. Bovendien op mooie plekken langs de rivier. Vanwege de inzet van convicts zijn de complexen, samen met de gevangenissen uit die tijd, aangewezen als Unesco World Heritage. Door mooi landschap terug naar Launceston, waar we 's avonds gaan eten bij de haven aan de rivier; een levendig en mooi wijkje hebben ze daar ontwikkeld!
Maandag vertrekken we uit Launceston naar het westen, we hebben een mooie route uitgezet. We rijden eerst naar Deloraine. De Lonely Planet roemt het museum daar, maar wij krijgen vooral de slappe lach van het 'community art' project waar ze erg trots op zijn: meer dan 10.000 uur van 300 plaatselijke deelnemers zijn besteed aan het maken van enorme borduurwerken van de vier jaargetijden in en rond het stadje.
We rijden door naar Sheffield, op zich een niet erg opmerkelijk plaatsje, maar op enig moment hebben ze daar besloten fors uit te pakken met muurschilderingen en inmiddels hebben ze al een aantal jaren een wedstrijd voor kunstenaars die binnen een week een grote muurschildering maken. Door het hele stadje heen zijn heel verschillende werken te zien, waaronder best indrukwekkende. Leuk om een tijdje rond te kijken. Onze voornaamste bestemming voor vandaag is Cradle Mountain, een belangrijk natuurgebied in het midden van het eiland. We rijden daarheen door prachtige natuur. Vanaf het bezoekerscentrum word je per bus het park in gereden naar Dove Lake, waar je fantastische uitzichten hebt op Cradle Mountain over het meer en over de gevarieerde, veelal bloeiende, planten en struiken. De zon helpt ook mee. Bij het Ranger Station maken we nog een andere mooie korte wandeling door het regenwoud en naar een waterval. Dan rijden we via een mooie route door de natuur door naar Burnie, een aardig plaatsje aan de noordkust, waar we overnachten.
Op dinsdag hebben we weer een gevarieerde dag. 's Morgens rijden we de Tarkine trail in de noordwestpunt van het eiland. Die gaat deels door landbouwgebied en 'productiebos', deels door natuurgebied. Je ziet hier duidelijk de gevolgen van een ernstige natuurbrand van een paar jaar geleden gecombineerd met een enorme storm van een paar maanden geleden. Het bos is voor een belangrijk deel een puinhoop van dode bomen, voor een groot deel omgevallen. Ook zien we grote percelen waar de bomen zijn of worden omgezaagd voor de houtproductie, waar je ook niet echt vrolijk van wordt. Er blijven daar enorme hoeveelheden takken en wortels over die in grote hopen bijeen worden gebracht. Daar tussendoor worden dan nieuwe bomen geplant. Het zal wel verantwoord zijn in het kader van recirculatie van grondstoffen en scheppen van een omgeving waar schimmels, insecten en andere dieren zich thuis voelen, maar in deze fase is het geen mooi gezicht... Er zijn natuurlijk ook mooie stukken, fraaie uitzichten, bruggen over flinke rivieren enzovoort, dus al met al toch de moeite waard. Dan rijden we naar Stanley. Dat ligt erg mooi op een schiereiland onder een enorme rots die uit zee oprijst, the Nut. Zeer schilderachtig en op het mooiste punt ligt een in de jaren 1830 gebouwd complex van de oprichters van de Van Diemen Land Company, Highfield, die dit deel van Tasmanie zijn gaan exploreren (en die natuurlijk daarbij ook gebruik maakten van convict labor). 's Avonds na zonsondergang gaan we naar het strand waar een kolonie mini-pinguins huist. Die hebben kort geleden hun eieren uitgebroed en de ouders komen na donker aan land om hun jongen te voeren die in de nesten acherblijven. Het is na tienen en goed donker als die kleine beestjes (30-40 cm hoog) aan komen waggelen. Vanaf het voor dat doel gebouwde platform kun je ze zien in het schijnsel van enkele zwakke rode lampen (feller licht zou ze afschrikken). Ze komen dan met tientallen tegelijk langs. Leuk hoor.
Woensdag rijden we verder naar het westen van het eiland. Dat is nog grotendeels woest en onontgonnen. Je rijdt dus weer tientallen km door onbewoonde natuur, door berglandschap en door gevarieerde bossen totdat je in Queenstown aankomt, een stadje dat drijft op de kopermijn daar. Voor het vervoer van het erts naar de kust is eind 19e eeuw een spoorlijn aangelegd dwars door het ongerepte berglandschap. In 1963 werd de eerste weg aangelegd en die gaf betere mogelijkheden dan die trein, die toen buiten gebruik is gesteld en het spoor raakte in verval. Met forse investeringen is in 2004 weer begonnen om via die route een toeristentrein (met de originele stoomlocomotieven) te laten rijden. Dat is nu een belangrijke trekpleister voor de streek. Queenstown is trouwens best leuk om rond te lopen; heeft nog de sfeer van een pioniersstadje. Na de lunch rijden we door naar Strahan (Strown zeggen ze), de havenstad aan de kust en de enige plaats van enige omvang in heel West Tasmanie (er wonen 700 mensen). Er is heel wat te beleven. Morgen maken we een boottocht, vandaag bekijken we de West Coast Reflections, een mooie tentoonstelling over de geschiedenis en de vraagstukken waar de westkust voor stond en staat: 'creative and thought-provoking', zegt de Lonely Planet terecht. We maken een wandeling door People's Park en gaan aan het eind van de middag naar de theatervoorstelling 'The ship that never was', die hier al 25 jaar dagelijks wordt uitgevoerd en dat een opmerkelijk waar gebeurd ontsnappingsverhaal vanaf de strafkolonie Sarah Island als onderwerp heeft. Hilarisch en zeer onderhoudend; de twee spelers recruteren de rest van de cast uit het publiek en zo hebben we anderhalf uur veel plezier; een terecht vast nummer in het programma van alle bezoekers hier. We eten buiten, het was vandaag weer zonnig en zo'n 26-28 graden. Tegen zonsondergang rijden we nog naar het Ocean Beach, dat hier natuurlijk op het westen ligt en we kunnen dus weer eens de zon in de zee zien zakken met alle prachtige kleuren van dien. Mooi strand en duinen ook.
Donderdag is dus de dag voor de cruise vanuit Strahan. Die vertrekt om 8.30 uur naar Hell's Gate, de smalle toegang tot de enorme natuurlijke Macquarie Harbour, waar Strahan aan ligt. Het is helaas regenachtig, maar dat is het hier erg vaak, er valt meer dan 3 meter per jaar. Vanaf die toegang (met oude strekdammen en vuurtorens) varen we langs de grote viskwekerijen waar er hier een aantal van zijn die forel en zalm kweken. Dan varen we naar de Gordon River, die in de haven uitmondt. Op het moment dat we die bereiken wordt het droog en de rest van de dag is het weer prachtig. De Gordon River ligt in het Unesco World Heritage gebied waar een groot deel van het midden en zuidwesten van Tasmanie onder valt. Het is hier regenwoud. Tot de jaren 80 werd er nog veel hout gekapt, met name de Huon Pine, die alleen hier voorkomt en die in het geheel niet rot (ideaal voor boten) was het doel. Maar toen is na veel strijd de knop omgegaan en wordt het gebied beschermd. De rivier is echt magisch: letterlijk spiegelglad en je ziet de bomen langs de kant dus perfect gespiegeld in het water, een ongelofelijk gezicht. We maken een wandeling door het regenwoud, dat er behoorlijk ondoordringbaar uitziet. Elke omgevallen boom vormt nu de basis voor zo'n 200 verschillende soorten organismen die erop groeien. Dan varen we door naar Sarah Island, dat van 1822 tot 1834 fungeerde als gevangenis voor de ergste recidivisten, ontworpen als 'hell on earth' op een volstrekt geisoleerde plek. De gevangenen moesten Huon Pine kappen. Toen bleek dat het hout niet snel afgevoerd kon worden werd besloten dat ze er dan maar boten van moesten gaan bouwen. Een Schotse bootbouwer wist daar een succesvolle operatie van te maken door met de gevangenen te onderhandelen over beter eten en leefomstandigheden. Dat werkte in allerlei opzichten prima, maar toen werd Sarah Island gesloten en vervangen door Port Arthur. Interessant verhaal, ook het onderwerp van de theatervoorstelling van gisteren. Tijdens een rondwandeling over het eiland wordt het allemaal mooi uitgelegd. Om drie uur weer in Strahan en daar nog wat rondgelopen. Mooie dag!
Vrijdag de laatste etappe, terug naar Hobart voor onze terugreis. Qua afstand is het niet zo ver (minder dan 300 km) en het weer is prachtig (zon en 28 graden), maar het zijn wel grotendeels bochtige bergwegen. Allemaal prima geasfalteerd en niet druk, maar het is toch goed opletten. We stoppen in Queenstown voor een ontbijt op een terras in de zon en onderweg nog voor een paar spectaculaire uitzichten. Langs de route, midden op het eiland, bezoeken we The Wall. Dat is een kunstproject van Greg Duncan, die in 100 houten panelen van 1 x 2 m met houtsnijwerk de geschiedenis van Australie laat zien, met name de natuur en het harde werk van de mensen die er zijn komen wonen. Het geheel is indrukwekkend, vooral ook vanwege de fenomenale vaardigheid van de kunstenaar, die een hyperrealistische weergave van mensen en dieren weet te bereiken. We komen langs grote waterkrachtwerken en rijden door naar het Mt. Field NP, niet zo ver van Hobart, waar we een mooie wandeling naar de Russell Falls maken, langs een beekje door een prachtig bos met tientallen meters hoge bomen. Dan rijden we langs de brede Derwent rivier Hobart weer in, waar we de twee laatste nachten doorbrengen bij het fraaie B&B waar we ook gestart zijn.
Zaterdag is het weer eigenlijk net zo miezerig als drie weken geleden toen we hier ook waren; we lopen, net als toen, over de grote Salamanca markt en door het Tasmaanse museum, voor de rest pakken we alles in voor de terugreis morgen.
Zondag, de dag van onze terugreis. De vlucht naar Melbourne gaat om 6 uur vanmiddag, maar we hebben geen zin meer om iets te gaan ondernemen, al is het weer een stuk beter dan de weersverwachting voorspelde. Aan het begin van de middag gaan we onze auto inleveren en we zitten de rest van de middag in de vertrekhal van het vliegveld wat te lezen enzo. Ook dit verslag ronden we er af. Vanuit Melbourne vliegen we door naar Doha in Quatar en van daar uit door naar Amsterdam. Daar komen we dan morgen (maandag) om 13.20 uur aan. Inclusief tijdverschil zijn we zo'n 29 uur onderweg. We zullen zien hoe versleten we dan zijn... In ieder geval kijken we terug op een heel mooie reis en we denken dat we echt in alle drie de gebieden die we bezochten de mooiste dingen gezien hebben. Ook de planning met het seizoen kwam prima uit: op de tv zien we de hoosbuien in Darwin en de hitte in West Australie op dit moment. Die hebben we mooi vermeden. Een indrukwekkende reis die we niet zullen vergeten en heel fijn om die samen te maken.