Het zuiden van West Australie

Zondag reden we uit Hopetoun weer een paar honderd km verder naar het oosten, naar Esperance, feitelijk de meest oostelijke plaats in West Australie (14.000 inw) voordat de Nullarbor woestijn begint. De omgeving van Esperance is vooral bekend vanwege de spectaculaire kusten met hagelwitte stranden. Na de lunch beginnen we met het bekijken daarvan door het rijden van de Great Ocean Drive, die langs een hele reeks spectaculair mooie stranden in baaien bij de stad voert. Ook komen we langs het grote Pink Lake. Bij het uitzichtspunt staat een toepasselijk informatiebord met als titel 'Why is the Pink Lake not pink?' De bacterien die voor de roze kleur moeten zorgen blijken afhankelijk van een bepaalde zoutconcentratie in het water en de laatste jaren is die wat te hoog geworden, dus is het water nu meer melkachtig. We gaan ook nog langs bij een bedrijf dat zich heeft toegelegd op het maken van leer van vissenhuid. Dat wordt een mooi en sterk product; de toepassing wordt beperkt door de beperkte afmetingen. 's Avonds eten we bij een restaurant waar de plaatselijke Jazz en Blues vereniging zijn periodieke bijeenkomst houdt. Gezellige avond tussen tafels met complete families van de optredende artiesten in de leeftijden van 0 tot 80.
Maandag gaan we naar het Cape Le Grand NP, zo'n 50 km ten oosten van Esperance. Lucky Bay is daar het bekendste punt en dat blijkt volledig terecht. Echt een baai van een perfecte prentbriefkaart, met de zee in vele tinten blauw, omzoomd door hagelwit zand en granieten rotsen en dan ook nog allerlei bloeiende struiken. Je mond valt ervan open. Op het strand staat een koffietentje, waar we een tijdje tevreden naar het uitzicht kijken. Na een wandeling langs het strand zien we ook nog een stel kangoeroes (ouder en kind) die het strand op hopsen om zich aan de plantjes daar tegoed te doen. Van de toeristen trekken ze zich niets aan. We rijden ook nog langs Rossiter Bay en Thistle Cove, allebei ook erg mooie baaien. Onderweg zien we nog verschillende andere kangoeroes langskomen. Er leuk allemaal. Inmiddels is het in de middag en rijden we nog 20 km door naar het oosten, naar een Roadhouse in Condingup, dat bekend staat om zijn goede maaltijden. De hamburgers zijn er enorm en inderdaad ook prima. Dat was het meest oostelijke punt van onze reis in West Australie.
Dinsdag brengen we de dag door in Esperance zelf. Het is best een aardig plaatsje met een goed ingerichte boulevard langs de baai en een 'schattig' wijkje met de oudste gebouwen van de stad (begin vorige eeuw), die nu winkeltjes herbergen. In het museum zijn alle verzamelingen ondergebracht die inwoners in de loop der jaren hebben aangelegd; een grote diversiteit aan oude troep dus. Belangrijk onderdeel is een tentoonstelling van resten van het Skylab dat in 1978 bij Esperance is neergestort nadat het terugkeerde in de dampkring. De gemeente heeft NASA een boete opgelegd van $ 400 (het maximum bedrag in die tijd) voor 'littering'; die is betaald.
Woensdag gaan we op de terugweg naar Perth. De eerste etappe gaat naar Hyden, een plaatsje halverwege, midden in de 'grainbelt'; inderdaad veel weidse landschappen met veel graan waar we doorheen rijden. Hyden is een bekende bestemming in het land vanwege Wave Rock. Dat is een granietformatie die er inderdaad uitziet als een gigantische golf (100 m lang, 30 m hoog); gevormd door langdurige erosie lang geleden. We bezoeken ook Mulka's Cave, waar aboriginals lang geleden honderden handafdrukken op de wanden van de grot hebben achtergelaten. Dat is verbonden met een oude legende over Mulka, kwaadaardig product van een verboden relatie, die kinderen opat. Waarschuwing voor kleine kinderen om bij hun ouders te blijven en tegen verboden relaties in het aboriginal verwantschapssysteem.
Donderdag rijden we onze laatste etappe in West Australie, terug naar Perth. Onderweg gaan we eerst nog langs bij Breakaway, een opvallend landschap van grijs graniet, spierwit kalksteen en een oranje toplaag met groene struiken en bomen, een fotogeniek resultaat van erosie. Dan rijden we over de Tin Horse Highway door Kulin. Zoals de naam al zegt: er staan blikken paarden langs de weg. Een grote varieteit aan Community Art, vele verschillende creatieve variaties die gebruik maken van uit beschilderde ijzeren vaten opgebouwde paarden. Leuk om te zien. In de loop van de middag komen we in Perth aan bij een motel vlak bij het vliegveld.
Vrijdagochtend vroeg op: de wekker staat om 04.15 uur; onze vlucht gaat om 06.45 naar Hobart op Tasmanie. Het is even zoeken naar de juiste terminal, maar dan leveren we onze huurauto in. Die heeft ons trouw zo'n 6500 km gediend in de afgelopen vier weken. Inchecken gaat vlot en we vertrekken op tijd en komen voor de geplande tijd aan. Met onze nieuwe hurauto naar het B&B in Hobart, dat er prachtig uitziet. We beginnen met een wandeling naar het stadscentrum om een eerste indruk te krijgen. Een stuk koeler en momenteel miezerig wat weer betreft; de stad ziet er gezellig en relaxed uit. We eten gezellig in de pub bij een microbrewery.
Vanaf morgen gaan we Hobart verder verkennen.