Het midden van Vietnam

Zaterdag zijn we uit Ho Chi Minh city vertrokken. Dat was zo te zien precies op tijd, want vlak voordat we naar het vliegveld gingen werden we verrast met een flinke regenbui, onze eerste van deze vakantie. Toen maar snel duizend km naar het noorden gevlogen, naar Hue. Niet dat het weer daar erg veel beter is. Tot twee weken geleden stonden grote delen van dit deel van het land nog onder water door hevige regenval die langer aanhield dan gebruikelijk. Nu is het nog voornamelijk bewolkt met af en toe een kort buitje (gelukkig 's nachts) of wat gemiezer. Maar af en toe komt de zon ook goed door. Mede door wat vertraging komen we pas begin van de avond in Hue aan in ons prachtige La Perle hotel (onthoud die naam als je er nog eens bent), vlak bij een aantal prima restaurants. We gaan alleen nog wat eten en lopen over de gezellige avondmarkt langs de Parelrivier. Wat ons in ieder geval al opvalt is dat het aantal motorfietsen gelukkig een stuk lager is dan in HCMC.
Hue was tot 1945 de zetel van de keizer van Vietnam en die status zorgt ook voor de bezienswaardigheden van de stad. Zondag gaan we die bekijken. De oude (keizerlijke) stad ligt t.o.v. het huidige commerciele centrum aan de overkant van de rivier. Een kwartier lopen, is de schatting van het hotel, maar het blijkt eerder een half uur. We gaan dan ook in op het aanbod van een stel fiets-riksja mannen om ons rond te rijden langs de bezienswaardigheden van de oude stad. Die is in zijn geheel ommuurd met monumentale toegangspoorten. We zien ook nog een paar tempels, het woonhuis van Ho Chi Minh in diens kindertijd en een stel mooie oude huizen voordat we worden afgeleverd voor het keizerlijk paleis, eigenlijk een ommuurde stad binnen de stad. Helaas is na 1945 door hevige gevechten en bombardementen in de strijd tegen de Fransen en de Amerikanen veel vernietigd, maar er wordt hard gewerkt aan de restauratie (geholpen door de plaatsing op de werelderfgoedlijst). Inmiddels zijn weer een flink aantal gebouwen in oude luister hersteld. Het gaat om tempels, ceremoniele gebouwen en woonhuizen voor de keizerlijke familie. Het geheel is eigenlijk van vrij recente datum. De Nguyen dynastie, die het geheel heeft gebouwd, regeerde van 1802 tot 1945. Bao Dai, de laatste keizer, heeft toen zijn macht aan de regering van Ho Chi Minh overgedragen. Hij is later naar Frankrijk vertrokken en heeft daar de rest van zijn leven een bar-restaurant gedreven. Van veel macht was trouwens geen sprake, want het grootste deel van deze periode waren het feitelijk de Fransen die de dienst uitmaakten. Niettemin is het wel een fraai en indrukwekkend complex (zelfs nu een groot deel vernietigd is). Mooie architectuur met duidelijke Chinese invloeden. Na ons bezoek worden we weer door onze riksja-mannen opgewacht die ons naar een lunch-restaurant brengen en nog naar een museum en een verzameling Amerikaans oorlogstuig. Zo hebben we op een dag een prima indruk van deze mooie stad gekregen.
Maandag hebben we een chauffeur geregeld die ons langs de bezienswaardigheden in de omgeving van de stad rijdt. Ook die hebben met de status als keizerlijke zetel te maken, want het gaat om de grafmonumenten voor de verschillende keizers. Die fungeren ook als tempel waar ze vereerd kunnen worden en er zit een park omheen als vredig oord waar je je als keizer aangenaam kan verpozen (de keizers begonnen al ruim voor hun dood met de aanleg van een en ander). De voorlaatste keizer heeft een monument uit de jaren 30 van de 20e eeuw, Khai Dinh. Dat is toen uit beton opgetrokken, dat inmiddels donker verweerd is, maar wel met de klassieke vormgeving (dat geeft een wat merkwaardig contrast). Alleen zijn grafkamer is uitbundig gedecoreerd met kleurig mozaiek. De Minh Mang en Tu Duc complexen dateren uit de 19e eeuw en zijn ruim en monumentaal opgezet in parklandschappen. Fraaie architectuur. Tenslotte gaan we naar de Thien Mu pagode, prachtig gelegen, een paar km buiten Hue aan de Parelrivier. Ook dit is een heel tempelcomplex, met een grote pagode/toren aan de rivier en een stel mooie tempelgebouwen daarachter. Al met al laat Hue een prima indruk bij ons achter.
Dinsdag rijden we naar onze volgende bestemming, Hoi An, zo'n 100 km naar het zuiden. We hebben een busje dat ons langs de toeristische route voert met een aantal stops onderweg. We rijden door het platteland, waar alleen de wegen boven het water uitsteken. De velden staan duidelijk nog diep onder water, gevolg van de overvloedige regen die tot twee weken geleden in deze omgeving enorme overstromingen heeft veroorzaakt met 150 doden als gevolg. We stoppen in een dorpje met een oude overdekte brug en een lokaal marktje. Dan rijden we door de bergen die als fysieke grens tussen het noorden en het zuiden van het land fungeren. Er is tegenwoordig een snelle route door een tunnel, maar de oude weg over de pas biedt mooie uitzichten over de kust. De pas heet in het Vietnamees 'wolkenpas' en dat klopt, want het is er erg vaak (en nu dus ook) erg mistig. Je kunt de keizerlijke wachttorens en de Amerikaanse bunkers op de pas net zien, maar verder weinig. Verder naar het zuiden rijden we door Da Nang en maken we een wat langere stop bij de Marble Mountains, een stel karst bergen die steil oprijzen uit het vlakke land. Ze zijn vernoemd naar de elementen en op Water mountain is een heel stel Boeddhistische tempels gebouwd. Zeer de moeite waard om die te bekijken. Enkele zijn in grote natuurlijke grotten gebouwd, wat een erg sfeervol effect geeft. In het begin van de middag worden we bij ons ook al weer erg gastvrije en aangename hotel Golden Bell in Hoi An afgeleverd. 's Middags lopen we naar het centrum van het plaatsje dat enkele eeuwen geleden een bloeiend handelscentrum was en toen (gelukkig voor ons) is ingedut, zodat alles er in de oude binnenstad nog zo uit ziet als in die tijd. Inmiddels is het geheel als Werelderfgoed beschermd en dat zorgt er voor dat het stadje zijn sfeer behoudt, ook al zijn de meeste oude huizen inmiddels als toeristenwinkel of cafe-restaurant in gebruik. Woensdag besteden we de dag om het stadje goed te verkennen. Een aantal oude huizen, tempels en Chinese gemeenschaps-huizen (tempels voor Chinezen uit een bepaalde streek) zijn in oude staat bewaard en te bezoeken. Maar het is gewoon het leukst om wat rond te drentelen, af en toe voor een hapje of een drankje te gaan zitten in een van de vele gelegenheden. Rond zonsondergang worden overal kleurige lampions aangestoken en dan ziet het er helemaal sprookjesachtig uit. Auto's en ook brommers worden uit de binnenstad geweerd, wat zeer bijdraagt aan de sfeer. De Japanse overdekte brug is het belangrijkste landmark van de stad, maar het is dus vooral het sfeervolle geheel dat zorgt voor de aantrekkelijkheid. Het is volle maan, vroeger werden alleen op die dag van de maand de lantaarns aangestoken, maar nu gebeurt dat dagelijks. Hordes toeristen uit Europa en vooral ook uit Azie zorgen voor grote drukte, maar het blijft allemaal ontspannen en sfeervol.
Donderdag maken we een excursie naar het 50 km verderop in de bergen gelegen My Son, de overblijfselen van de hoofdstad van de Champa, ook alweer een Werelderfgoed site. Die is gebouwd tussen de 8e en de 13e eeuw, in de zelfde periode als Angkor en Bagan. Toen hebben Chinese invasies de Cham naar het zuiden verdreven, waar nu nog een groep als etnische minderheid in de Mekongdelta woont. De ruines zijn in de 19e eeuw door de Fransen bij toeval in de jungle ontdekt en toen vrijgemaakt en bestudeerd (en de belangrijkste standbeelden zijn naar Frankrijk ontvoerd). Het gaat om een groot aantal Hindoe-tempels in een aaantal groepen, dicht bij elkaar gelegen. Helaas hebben de Amerikanen de tempels in 1968 zwaar gebombardeerd, zodat het nu grotendeels ruines zijn (er was een Vietcong basis bij gevestigd). Gelukkig hebben we de foto's nog, die de Fransen hebben gemaakt... Er wordt aan restauratie gewerkt, probleem daarbij is dat ze nog niet hebben kunnen ontdekken hoe de Champa de tempels hebben kunnen bouwen van perfect gevormde bakstenen, zonder cement. De originele stenen houden het al meer dan duizend jaar uit; de vervangende stenen van de restauratie van tien jaar geleden beginnen al tekenen van verval te vertonen. Waarschijnlijk zijn de bakstenen tempels na de bouw met een groot vuur in situ nagebakken. Het is een mooi in een kom tussen de bergen gelegen complex, waaraan je, ondanks de veelal ruineuze staat, de grootsheid van het oorspronkelijke geheel kunt terug zien. We hebben bij het bezoek trouwens een prima gids, die laat zien hoe je een grote groep geboeid kunt houden met interessante verhalen en een stukje theater. Op de terugweg varen we een stuk over de rivier, terug naar Hoi An. Ze zijn hard bezig met het herstellen van de schade na de wateroverlast van de afgelopen tijd.
Vrijdag huren we bij ons hotel een fiets en rijden naar het strand. Er wordt net een flinke offerceremonie afgerond voor de zielen van op zee omgekomenen. Bergen fruit en een groot vuur met pakken (nep)geld en (nep)goudstaven, die door de wind over het hele strand dwarrelen. Oppakken mag niet: het is voor de doden. Het is prima weer en we zitten een tijdje op een strandstoel met een drankje. Er zijn trouwens aardig wat toeristen op het strand, al is het niet het beste seizoen (het is nog vaak bewolkt). Dan fietsen we langs een andere weg weer terug naar Hoi An. Het verveelt niet om daar rond te slenteren. De koffietent waar we 's middags zaten was gedecorerd met een grote verzameling Nederlandse blikken trommels en bussen: Droste, van Nelle, Wilhelminapepermunt, Peijenburg koek, dat soort werk. Hoe ze er aan komen is een raadsel, maar het herinnert ons eraan dat we aan de laatste dagen van de resi bezig zijn; komende dinsdag komen we weer in Nederland. Daar zijn zware sneeuwstormen, begrijpen we, niet erg aanlokkelijk. Maar goed, zaterdag gaan we naar Da Nang (maar 25 km van hier) en maandag vliegen we via Ho Chi Minh City en Istanbul weer naar huis. Aan alles komt een eind...