Het zuiden van Laos

Vrijdagochtend zijn we uit Vientiane vertrokken met een klein vliegtuigje naar Pakse, ruim een uur vliegen naar het zuiden. Dat bespaart een busreis van 11 uur. Van het vliegveld nemen we een taxi naar Champasak, waar we een hotel gereserveerd hebben. Dat plaatsje ligt aan de Mekong. The Lonely Planet noemt het een 'lush southern belle'. Dat zien we er niet echt aan af. Het is een rustig dorpje, maar verder niet veel bijzonders. Maar de voornaamste reden om een tussenstop in Chapasak te maken is dat het zuiden van het plaatsje de Wat Phu ligt, een Khmer tempel uit de 8e eeuw (ouder dan Angkor Wat), die op de Unesco werelderfgoed lijst staat. We huren fietsen (prijs per dag hier meestal 1 euro) en rijden de 10 km naar de tempel, die op een mooie plek tussen de rivier en de bergen ligt. De tempel markeert de overgang tussen de verering van Vishnu (vertegenwoordigd door lingams) en Boeddha. Qua opzet en architectuur lijkt hij op wat we al in Angkor Wat gezien hebben (10 jaar geleden), maar minder rijk versierd. Er was hier indertijd ook een forse stad, maar daar is alleen middels opgravingen nog wat van bekend. Er zijn weinig bezoekers op deze prachtige plek. Het terugfietsen is een hele trap, tegen een opstekende wind in op de niet al te beste fietsen, maar we hebben het gehaald. Na het eten vroeg naar bed.
Zaterdag worden we om 8 uur opgepikt voor de volgende etappe naar de '4000 eilanden' in de Mekong in het uiterste zuiden van Laos. Eerst met de tuk tuk naar een bootje over de Mekong. Aan de andere kant wachten op de bus die ons naar Nakasang brengt. Daar weer een stuk sjouwen (met de bagage) naar de boot die ons naar Don Khon brengt. Dat is een van die 4000 eilandjes, waarvan er drie bewoond en ook voor het toerisme ontwikkeld zijn. Het is met name een plek om geheel te ontspannen. We worden aan land gezet en verder aan ons lot overgelaten; we moeten het hotel dat we gereserveerd hebben zien te vinden en dat blijkt een kilometer sjouwen met onze bagage. Niet zo ontspannen komen we daar aan. Ons hotel staat aan de rivier, we hebben een kamer met een groot terras met uitzicht daarop, voorzien van hangmatten en ligstoelen. Relaxen is vrijwel het enige wat je hier kunt doen. We vinden een prima restaurantje op geen 20 meter van ons hotel en gaan dus voornamelijk heen en weer tussen ons terras en dat restaurant. 's Avonds lopen we 10 meter naar het terras aan de overkant van de straat, waar je uitzicht hebt op de prachtige zonsondergang. Ik lees deze dagen vier boeken. Maar er is hier wel degelijk ook verder wat te zien.
Op zondagochtend staan we vroeg op en om 6 uur zijn we met een tuk tuk (soort motor met zijspan) op weg naar de zuidpunt van het eiland. Daar in de buurt verblijft een aantal Irrawaddy dolfijnen, een zeer bedreigde soort rivierdolfijnen. We worden daar in een bootje heen gevaren en de man die ons brengt weet die beesten ook te vinden, zij het op een afstandje. Het is sowieso al prachtig om met zonsopkomst op de prachtige rivier rond te varen.
De weg van zuid naar noord over het eiland is feitelijk een overblijfsel uit de koloniale tijd. De Fransen hebben hier begin vorige eeuw een spoorlijntje aangelegd. Dat was nodig omdat aan weerszijden van het eiland de Mekong over forse watervallen gaat die scheepvaart onmogelijk maakten. Toch wilden de Fransen hun belangen in Laos verdedigen tegen Thaise en Engelse aspiraties en er moesten dus kanonneerboten naar de bovenloop van de Mekong. Dat kon alleen door de watervallen (figuuurlijk) te omzeilen. Er werden demonteerbare boten gebouwd die hier een paar km over spoor vervoerd zijn en aan de noordkant van het eiland weer in elkaar zijn gezet. Het lijntje is een tijdje in gebruik gebleven, ook de Japanners hebben het in de 2e WO nog gebruikt, maar daarna is het in onbruik geraakt en overwoekerd. De rails zie je hier en daar als erfscheiding terug en er is nog een verroeste locomotief te zien. Ook is er nog de stevige brug die de Fransen gebouwd hebben en aan de zuidkant van het eiland zie je nog de apparatuur die gebruikt is om lading vanaf de rivier naar het spoortje te takelen. Tot een jaar of tien geleden was dit de enige spoorlijn in Laos (inmiddels is er een verbinding met Thailand en een groot project voor een spoorlijn naar China).
Op maandagochtend wandelen we naar die watervallen. Het is volstrekt duidelijk dat die onmogelijk navigeerbaar zijn. De hele Mekong stort zich over een forse breedte tientallen meters naar beneden over een reeks rotsen. Prachtig gezicht. Er wordt fors gebouwd aan een aantal forse, smaakvol ontworpen paviljoens om de toeristen hier op te vangen. Voorlopig is dat nog wel in the middle of nowhere, aan het eind van een zeer hobbelige zandweg op een eilandje dat alleen met kleine bootjes te bereiken is. Wij zijn er dan ook vrijwel alleen. Zoals wel vaker: zodra je op wat afgelegener plekken komt stijgt het percentage Nederlanders onder de bezoekers enorm. Hier op het eiland is het zo'n beetje 50% van de westerlingen, schatten we. Raar hoor.
Morgen staat een busreis van 11 uur op het programma naar Siem Reap in Cambodja. Daar zal het vast weer een stuk drukker zijn (de tempels van Angkor Wat liggen daar in de buurt), maar we zien er wel naar uit daar een weekje te verblijven. We zijn inmiddels zo'n beetje halverwege onze tocht en, zoals jullie kunnen lezen, we hebben het weer heerlijk naar onze zin.