Aangekomen in Hanoi

Op dinsdag zijn we van Amsterdam naar Hanoi gevlogen, via Moskou. Dat ging allemaal vlot, volgens schema. Aeroflot vliegt tegenwoordig ook met Boeing vliegtuigen, dus het verschilt weinig van de andere maatschappijen die we gewend zijn. Na drie uur vliegen een uurtje op het vliegveld van Moskou en dan weer door voor de laatste acht uur naar Hanoi. Door het tijdverschil is het hier dan 9 uur 's morgens, terwijl het in Nederland nog 3 uur 's nachts is. Nauwelijks een oog dicht gedaan, dus wat afgepeigerd bij aankomst. Het krijgen van een visum en de paspoortcontrole gaan vlot; de koffers laten wat op zich wachten, vooral omdat alle Vietnamezen op de vlucht elk minstens drie enorme dozen met spullen hebben meegenomen.
We hadden al een hotel geregeld en er staat bij de uitgang van het vliegveld keurig iemand op ons te wachten en we worden naar het Bella Rosa hotel gebracht dat op nog geen 50 meter van het Hoan Kiem meer in het centrum van Hanoi ligt. Heerlijk ruime kamer, vriendelijke mensen en prima voorzieningen. Goede keus.
Nadat we ons wat hebben opgefrist en kleren hebben aangetrokken die beter passen bij de 27 graden die het buiten is verkennen we de omgeving. We bezoeken de tempel die in het meer gelegen is en lopen langs het meer en dan een stuk door de winkelstraatjes in het centrum.
Wat meteen opvalt is de drukte. De meeste mensen verplaatsen zich op een motorfiets/scooter. Alle straten hebben trottoirs die precies de breedte hebben van een scooter-lengte. Dat betekent dat ze compleet in gebruik zijn als scooter-stalling (hier en daar onderbroken met een uitstalling van koopwaar of een terrasje). Voetgangers moeten dus echt overal gebruik maken van de rijbaan. Gelukkig houden de andere weggebruikers daar wel rekening mee en rijden (net) om je heen. Het oversteken vereist ook een soort leap of faith. Wachten tot er geen verkeer aankomt is niet te doen, dus je moet gewoon beginnen met oversteken en in een rustig tempo stug doorwandelen en wonder boven wonder rijdt iedereen dan om je heen.
's Avonds eten we heerlijk bij een vrij duur restaurant (we waren samen wel 40 Euro kwijt). Daar knapt een mens van op. Daarna snel ons bed in.
Donderdag worden we pas om 10.45 uur weer wakker, prima geslapen, maar onze biologische klok vindt dat het nog geen tijd is, dus we hebben nog steeds wat watten inn ons hoofd als we op zoek gaan naar een ontbijt. Het Giang cafe wordt door Tripadvisor aanbevolen en is inderdaad een populaire tent bij Vietnamezen en bezoekers, die vooral af komen op de ei-koffie en ei-chocolade, wat lekkere zoete drankjes blijken te zijn.
We lopen naar het Vrouwen-museum, dat een beeld geeft van de belangrijke rol van de vrouw in de Vietnamese samenleving. Vooral de rol van vrouwen in de periode van strijd tegen kolonialisme en Amerikaanse overheersing worden belicht, maar je krijgt ook een goed beeld van het brede spectrum aan etnische groepen in het land.
Daarna zijn we aan de lunch toe, die we op straat vinden: een tentje met tafeltjes en krukjes op straat (formaat van ons peuterspeelzaal-meubilair, maar dat is hier standaard). Er staat een gerecht op het menu: iedereen krijgt een brandertje voor zich met daarop een kom met bouillon met daarop verse groenten, garnalen, kip, schelpdieren en inktvis met noedels. Die worden in een minuut of 5-10 gegaard in de bouillon en dan heb je een heerlijke hot pot, waar we van hebben zitten smullen. Samen 8 euro kwijt. Fantastisch.
We bezoeken ook het 'Hanoi Hilton', zoals de daar gevangen gehouden Amerikaanse piloten de oude Franse gevangenis in het centrum van Hanoi noemden. De teneur van het verhaal daar is duidelijk: de Fransen sloten er revolutionairen op die zich niet lieten kisten door alle martelingen en ellende. De neergeschoten en gevangen genomen Amerikaanse piloten hadden het er prima: sport, spel en kerstdiners tot hun vrijlating in 1973. Diverse foto's van John McCain, die er ook gezeten heeft.
Aan het eind van de middag bezoeken we nog de water-puppet show, een vast onderdeel van ieders bezoek hier. Poppen spelen allerlei scenes uit het leven in een grote waterbak onder begeleiding van traditionele Vietnamese muziek. Je moet het een keer hebben meegemaakt. We sluiten de dag weer fantastisch af met een heerlijk etentje in het gezellige cafe Aubergine. Ik vrees eerlijk gezegd dat het verhaal wat saai wordt als ik deze reis elke keer moet vertellen dat het eten al weer heerlijk was....