Door eindeloze vlakten

Door eindeloze vlakten rijden we vandaag over de US 2, de noordelijkste weg die dwars door het land van west naar oost loopt. We werden wakker in ons enorme kingsize bed en zijn gaan ontbijten in de receptie van het door indianen gedreven motel. Een Indiaanse jongen rond de twintig zorgde voor het eten en drinken, wat een klus was in een kleine ruimte met te veel mensen. 'Het is vandaag erg druk", was zijn verklaring voortdurend. Een man die met zijn vrouw en drie puberzonen daar ook logeerden gaf aan dat hij blij kon zijn met het feit dat hij werk had. En dat hij dnkbaar moest zijn. Toen wij de zoons zagen die later binnendruppelden kon ik begrijpen waarom hij dit zei. Maar ook begrijpen dat die jongens zo geworden waren. 
De Rockies hebben we nu echt achter ons gelaten en we rijden door licht heuvelachtig terrein met gras, later graan (goudgeel), waar verder vrijwel niets te zien is. Ook de weg is weer vrijwel helemaal leeg, af en toe kom je een vrachtauto of een trein tegen op het spoor dat langs de weg loopt. De cruisecontrol op 70 miles/uur en doorkarren, dus. 
Af en toe kom je een plaatsje tegen, zoals Cut Bank, waar de laagste temperatuur ooit in de VS gemeten is, en waar een enorme pinguin is opgericht om dat feit te herdenken: Welcome to the coldest place of the country. Dan   Shelby, waar we koffie gedronken hebben in een tent met echte espresso (in het noorden van Montana!). Met de lunch komen we in Havre (genoemd naar le Havre, net zoals je hier Dunkirk, Zurich, Malta, Harlem, Kremlin en Glasgow hebt, allemaal gesticht door de spoorwegmaatschappij). Daar gaan we lunchen in de Lunch Box. Daar moeten we een poos wachten want de halve bevolking van het stadje komt daar dagelijks eten, het is het wachten waard. Het is heerlijk en heel gezellig.
Tijdens de drooglegging was het een knooppunt in de smokkelroute van gin uit Canada, met grote letterlijk ondergrondse bars en bordelen. Daar is niet veel van over.
's Middags komen we in  Chinook, waar we het museum van het county bezoeken. Hier in de buurt, bij Bear's Paw,  heeft het laatste opstandige indiaanse opperhoofd zich in 1877 overgegeven aan het leger. Maar er is ook een indrukwekkend beeld van het lot van de arme immigranten die hier onder de homestead act gedumpt werden en 320 acres onbewerkbaar land kregen. Slechts 20% hield het hier uit. Pure armoede tot in de jaren 30 toen Roosevelt ook hier maatregelen trof om de crisis te verzachten.
We rijden naar de Sleeping Buffalo Hot Springs, waar onze gids een aantrekkelijk resort belooft waar je in warme zwembaden kan luieren. Lijkt ons wel wat voor de rest van de middag. Maar als we er aankomen blijkt het een dusdanig treurige plaats dat we snel rechtsomkeert maken en doorrijden naar Wolf Point, ook al in een indianenreservaat, waar we in de plaatselijke Homestead Inn terecht kunnen. 
Een heel eind gereden, maar we vinden het een heel ontspannen dag; de weidse horizon brengt je helemaal tot rust. En onderweg hebben we allerlei leuke dingen gezien en gedaan.