Een mooie lange dag

Een mooie, maar lange dag hadden we vandaag. We waren vroeg opgestaan en om 8 uur al onderweg, want we rijden terug naar de VS en we willen vandaag ook nog het Glacier NP bezoeken. 
Het heeft vannacht flink geregend, maar daar hebben we doorheen geslapen. Vandaag ziet het er weer zonnig uit. We rijden de zelfde mooie weg door het Kootenay park terug die we op de heenweg gereden hebben, naar Radium Hot Springs, en van daar uit rijden we door over de 93 naar de grens met de VS. De grensovergang gaat buitengewoon vlot en we rijden Montana in, onze 2e nieuwe staat deze vakantie! Wij sparen nl. staten en hebben er nu 38 dus. Na het tanken in Eureka (vlak over de grens, de benzine is in de VS nog steeds een stuk goedkoper dan in Canada) rijden we door naar Whitefish, een erg leuk stadje waar een van de laatste door Frank Lloyd Wright ontworpen gebouwen staat. Dat gaan we bekijken. Het is erg strak en we vinden het niet zijn mooiste werk. 
We lopen een tijdje door de centrale winkelstraat met verrassend leuke winkels. We gaan en winkel met kleding en allerlei andere spulletjes. Maar wanneer ik wat lang bij de kleren blijf hangen zegt johan dat hij even verder gaat kijken en zo terug komt. Na een poosje vind ik een mooie jas; helaas maar 2800 dollar. Ik heb meteen geen zin meer. Ik loop de andere winkels langs, geen Johan te bekennen. Ik  loop de hele straat door en nog een andere  en zeig uiteindelijk in een stoel die uit gestald staat voor een winkel. Na een poosje zie ik Jo langs de winkels rennen. Nu mag hij even lekker zoeken.  Hij is boos
Van daar uit rijden we naar Hungry Horse, een plaatje dat wijd en zijd bekend staat vanwege de Huckleberry pie bij de Huckleberry Patch, die laten we natuurlijk niet aan ons voorbij gaan, warm met een bol Huckleberry ijs ernaast. Het gaat om een soort bes die lijkt op onze bosbes. Heerlijk, daarmee hebben we onze lunch wel weer gehad.
Hungry Horse ligt al dicht bij de ingang van het Glacier NP. Langs de weg daarnaartoe zie je allerlei vreselijke toeristenattracties, maar in de park zelf niet meer. In feite is er maar een weg door het park: de going to the sun road die er van west naar oost doorheen loopt. Ook deze wordt (net zoals de Icefields Parkway) beschreven als 'misschien wel de mooiste route ter wereld'. Dat is natuurlijk moeilijk te zeggen, maar fraai is hij zeker ook, in het begin voert hij nog niet zo spectaculair langs een meer. In 2003 hebben hier hevige branden gewoed en de gevolgen zie je nog: veel kale stammen maar het jonge groen schemert er al doorheen. Als je de bergen inrijdt naar Logan Pass wordt het steeds mooier, we blijven foto's maken. Ze zijn met de weg bezig, dus ergens langs de weg moeten we 20 minuten wachten op een konvooi tegenliggers. Bij Logan Pass maken we een wandelingetje met fraaie uitzichten op bergen en gletchers. Rond 6 uur rijden we bij St.Mary het park uit en gaan op zoek naar een slaapplaats. In St.Mary staat een grote lodge, maar die is geheel vol. We worden doorgestuurd naar East Glacier Park, maar we vermoeden dat iedereen daar gaat zoeken terwijl er ook maar weinig gelegenheden zijn. Daarom besluiten we meteen maar door te rijden naar het oosten langs de US 2, de weg die we de komende dagen ook gaan volgen. We rijden door het reservaat van de Blackfoot indianen en komen in de hoofdplaats daarvan, Browning. De beschrijving in de gids is niet aantrekkelijk, maar we vinden er toch een goed motel waar we een kamer kunnen krijgen. We eten in het Junction Cafe, waar de plaatselijke bevolking uit het reservaat het restaurant runt (de hele familie helpt mee) en komt eten. Eenvoudig maar best goed (en natuurlijk enorme porties) voor vrijwel geen geld: $25 met z'n tweeen. Een aparte ervaring om een lange en afwisselende dag af te sluiten.