Veel pech

Woensdagmorgen worden we om half zes gewekt door een oorverdovend concert van alle vogels en daarbovenuit het diepe gebrul van de brulapen die vlak bij lijken te zitten. Je hoort veel meer dan dat je ziet door het dichte gebladerte, maar aan de overkant van de rivier staat een favoriete boom waar zich tientallen witte reigers in verzamelen. Gisterenavond werd die zelfde boom bevolkt door grote troepen krijsende zwarte vogels, die kennelijk 's morgens hun plek aan de reigers afstaan. Mooi gezicht en indrukwekkend gehoor.
Na het ontbijt varen we naar El Castillo, een strategisch punt met een fort dat uitziet over een grote stroomversnelling in de San Juan rivier. Die verbindt de Caraibische Zee met het meer van Nicaragua. Er is een dorp bij, waar we kaplaarzen gaan halen voor ons volgende uitstapje naar het natuurgebied Indo Mais. Dat ligt nog een eindje verder stroomafwaarts. De rivier is hier ook de grens met Costa Rica. Er herst flinke rivaliteit en wantrouwen tussen beide landen. Aan de Costaricaanse kant van de rivier zien we dat men bezig is met wegaanleg. Waar die voor nodig is kan ik niet goed begrijpen, in de weide omtrek niets anders dan wetlands en regenwoud met geen enkele mogelijkheid om dat verder economisch te ontwikkelen, of het zou voor het toerisme moeten zijn.
In het natuurgebied maken we een wandeling door het woud met een locale gids, die ons de enorme varieteit aan planten laat zien en ook de mieren die hier enorme kolonies hebben en die droge snelwegen hebben aangelegd om hun nest van een constante stroom blaadjes te voorzien, die daar de paddestoelen voeden die dan wer door de mieren gegeten worden. Bijzonder knap, vooral ook omdat erg duidelijk is waarom we met kaplaarzen zijn uitgerust. Het is erg modderig in het bos. We zien ook verschillende soorten mini kikkertjes, rood en groen met zwart, niet meer dan twee centrimeter groot. Ze groeien op in de bromelia's hoog in de bomen. Bij de wachtpost zitten ook een stel verweesde spinapen die niet meer aan het leven in het wild kunnen wennen.
Dan varen we weer terug naar El Castillo, waar we lunchen aan de rivier. Dan zijn er nog twee dingen te zien: een vlindertuin en het fort. We lopen de trap op naar de hoger gelegen vlindertuin, met een broedprogramma voor zeldzame exemplaren. Het is inmiddels weer gaan regenen, zodat de tuin waar de vlinder rondvliegen behoorlijk glibberig geworden is. Ik glijd plotseling uit en lig op de grond, waarbij mijn pas geopereerde rechterknie een rare knik maakt. Hij wordt natuurlijk meteen weer dik en pijnlijk. Dat kon ik nou echt niet gebruiken! Er wordt onmiddellijk goed voor me gezorgd, er wordt een zwachtel gehaald en zalf tegen de zwelling. Gratis service van de nationale gezondheidszorg. Voetje voor voetje weer naar beneden en de rest van de middag op een terrasje gezeten. We moeten maar afwachten hoe het zich verder gaat ontwikkelen, maar zo te voelen zijn er geen ernstige dingen gescheurd of zo, ik kan alles nog bewegen, maar wil de knie natuurlijk zo veel mogelijk ontlasten. De hele groep is ook erg zorgzaam en meelevend. Van groepsgenoot Margreet krijg ik een stevige wandelstok te leen.
Aan het eind van de middag varen we weer terug naar onze lodge, alweer de laatste avond daar, die we afsluiten met lekker eten en een caiparinhatje. Vroeg naar bed.