De grens over....

Maandag 2 januari
Vandaag vertrekken we richting Panama. Vroeg op pad om op tijd bij de grens te zijn. We moeten daarvoor eerst dwars door heel Costa Rica heen langs de Caraïbische kust. Niet zo'n heel groot land, maar toch is het over twaalven voordat we bij de grens komen. Daar willen vandaag veel meer mensen overheen, met name groepen Amerikaanse surfers. Eerst moeten we aan de Costaricaanse kant in de lange rij voor het loket waar één ambtenaar van iedereen zijn vertrekformulier moet innemen en het paspoort moet stempelen. Zonder bescherming in de tropenzon. Op een gegeven moment komt een militair de 60 plussers uit de rij halen, die krijgen voorrang. Wij voor de verandering eens blij met onze leeftijd. Zo kunnen wij al na een half uur over de lange smalle brug over de grensrivier naar Panama lopen. De brug is een ijzeren geval uit 1908 en sindsdien spaarzaam onderhouden. Over een nieuwe brug wordt naar het schijnt al decennia overlegd, maar daarvan is nog weinig tot niets te zien. We lopen over houten planken en deels weggeroeste ijzeren platen naar de overkant.
Daar staat een al even lange rij voor het loket van de Panamese ambtenaar, die net even is gaan lunchen. Met het groepje bejaarden uit onze groep hangen we zo een uur in een klein stukje schaduw totdat de rest van de groep ook over de brug aankomt. Dan kunnen we samen in de Panamese rij gaan staan. De zon brandt nog steeds en de ambtenaar heeft zijn post-lunch dip. In de rij staan bovendien de mensen die Panama uit wilen en zij die Panama in willen door elkaar. Voor inkomende en vertrekkende reizigers zijn echter verschillende computersystemen en de ambtenaar heeft slechts een langzame computer, waarop hij dus steeds tussen die systemen moet wisselen. Het schiet dus al met al niet op. Uiteindelijk is het na vijf uur als we alle formaliteiten hebben afgerond. De bus is dan ook over de gammele brug gereden en we kunnen doorrijden naar Almirante. We moeten flink doorrijden, want de laatste boot naar Bocas del Torro vertrekt om zes uur. Tijd voor de beloofde lunchpauze is er dus niet  meer. Dan maar wat koekjes en chips.
Bij de boot aangekomen wordt het chaos. Alle bagage moet zo snel mogelijk in de boot en wij er achteraan. Er kunnen net 19 personen in, we zitten dan op elkaar gepropt met de bagage ook nog tussen de banken. Gelukkig is de zee kalm en gaat de trip snel. Na een half uur varen komen we in het dorp Bocas del Torro. Het is hier duidelijk een heel andere sfeer, echt Caraïbisch, echt leuk en relaxed. Janke herkent het meteen van Curacao. Ons hotel Laguna staat vlak bij de kade. Nadat we zijn ingecheckt en even bijgekomen gaan we eten bij een fraai restaurant aan zee. Het is er gezellig en met het lekkere eten vergeten we de ellende aan de grens al gauw. We zijn wel erg aan ons bed toe. Dat is in ons hotel gelukkig dik in orde, dus we liggen snel te slapen.

P.s. Jelle, Fred zijn telefoon is stuk.....