Tussen de vulkanen in Ecuador

Onze vlucht naar Ecuador op zondag is prima verlopen. Weliswaar elf uur, maar we hadden dit keer gekozen voor extra beenruimte en dat scheelt echt. Wat films, muziek, eten en een dutje en de tijd vliegt om. We staan ook vlot met onze bagage buiten en maken kennis met de reisbegeleidster, Jackie, en de andere 8 reizigers in de groep. Klein clubje dus. Dan rijden we in het busje dat ons de hele reis zal vervoeren met chauffeur Cesar naar ons eerste hotel in Otavalo, wat ten noorden van de hoofdstad Quito ligt. Met 7 uur tijdverschil hebben we een heel lange dag, zeker nu we zo vroeg zijn opgestaan, dus na een snelle maaltijd duiken we vroeg in bed.
We worden maandag ook weer vroeg wakker, maar toch 8 uur geslapen. Na een goed ontbijt lopen we naar de markt in het stadje; de grootste trekpleister voor dit rustige en vriendelijke stadje. Rond 8 uur beginnen ze net met het opzetten van de markt, waar vooral kunsthandwerk verkocht wordt. Een hoop gesjouw en gedoe met het opbouwen van de kramen, maar ze doen dat hier elke dag. Een uurtje later staat alles en kunnen we de aangeboden spullen bekijken. Janke valt voor een alpaca sjaal met mooie kleuren. Voor een tientje kon je die niet laten liggen. Om 11 uur rijden we weg voor een tocht in de omgeving, die ons eerst naar een (niet zo spectaculaire) waterval brengt en dan naar een producent van muziekinstrumenten. Die maakt vooral allerlei fluiten; in no time maakt hij van bamboe een panfluitje. Ook geeft hij nog een concertje samen met zijn zoon. Leuk hoor. Dan voor de lunch naar een dorpje verderop, het landelijk centrum voor leerbewerking. Ook hier mooie spullen voor weinig geld. Het hoogtepunt van de dag (letterlijk en figuurlijk) is het bezoek aan de nabij gelegen vulkaan Cotacachi. We worden naar de kraterrand gereden, die op zo'n 3600 m hoogte ligt. Van daar heb je prachtig zicht op het grote en 200 m diepe kratermeer, dat op zo'n 3000 m ligt. Er is een mooi wandelpad over de kraterrand naar beneden. Onderweg kom je een grote varieteit aan planten tegen, w.o. bv. veel orchideeen. We lopen dus in zo'n twee uur naar beneden. Af en toe moet je weer een stukje klimmen en dan merk je wel dat je op hoogte zit: in no time ben je buiten adem. We hebben een indiaanse gids mee die over allerlei dingen veel kan vertellen, bv. ook over de geneeskrachtige planten die we onderweg tegen komen. Af en toe trekt alles plotseling dicht en lopen we in een wolk of zelfs in de regen, maar even snel kan het ook weer wegtrekken. Tenslotte kom je op het niveau van het meer uit. Moe maar voldaan. Dat was een goed gevulde en prima dag zo. Tijdens de gezamenlijke maaltijd, met kennismakingsrondje, constateren we al dat we het gevoel hebben al veel langer weg te zijn dan de twee dagen die we er feitelijk op hebben zitten.
Dinsdag vertrekken we weer uit Otavalo en rijden richting Quito. Tegen die stad aan ligt Mitad del Mundo, waar de Fransen in de 19e eeuw een groot monument hebben neergezet op de evenaar. Helaas blijkt bij nameten dat ze er zo'n 200 m naast zaten. Op de goede plek, wat verderop, is nu rond de evenaar een soort openluchtmuseum opgezet. Dat is erg leuk. We krijgen wat te zien van de traditionele culturen van nomadische jager-verzamelaars, waarvan nog steeds groepjes in onherbergzame streken in de jungle van Ecuador leven. Zo krijgen we ook te zien hoe ze de hoofden van vijanden en ook van wijze mannen uit de eigen stam tot vuistgrootte laten krimpen. Maar natuurlijk ook veel aandacht voor de evenaar. Er wordt goed uitgelegd wat de achtergrond is van de verschillen tussen noordelijk en zuidelijk halfrond. Het blijft verbazend om te zien dat het kolkje in wegstromend water op het noordelijk halfrond tegen de klok in draait en een paar meter verderop op het zuidelijk halfrond met de klok mee. Ook blijkt het verbazend moeilijk om met je ogen dicht over de evenaar te lopen: je raakt er op een rare manier je evenwicht kwijt.
Na een snelle lunch rijden we nog naar een vulkaankrater, Pululahua, waarin een dorpje ligt tussen de landbouwvelden. Mooi om vanaf de kraterrand te zien. Vervolgens rijden wwe door naar onze volgende bestemming, Machachi, een plaatsje ten zuidwesten van Quito. Dat ligt midden tussen 7 vulkanen en morgen gaan we op een daarvan weer een uitgebreide wandeltocht maken. We verblijven twee nachten in een oude hacienda die al 5 generaties door de zelfde famlie wordt beheerd. Erg mooi opgezet, heel sfeervol. Het is, vooral na zonsondergang, wel koud op deze hoogte, al zit je dan op de evenaar. We hebben onze warme jacks hier echt nodig.
Woensdag brengen we de dag door in het Cotopaxi National Park. De Cotopaxi is met 6800 m de 2e vulkaan in hoogte van het land. Twee jaar geleden is hij nog uitgebarsten, maar inmidddels is hij weer rustig. We gaan met een inheemse gids het park in, een jonge indiaanse vrouw. We rijden door het park naar de vulkaan en rijden omhoog naar een op 4500 m gelegen parkeerplaats. Op die hoogte is er lleen nog kale grond; er groeit niets meer. Van daar uit kunnen we verder omhoog lopen naar de op 4900 m gelegen berghut; hoger mag je de berg niet op. Het is flink gaan waaien en regenen en zodra we de auto uit stappen raken we al koud en doorweekt. Het zicht is ook maar heel beperkt. Janke en ik vinden het niet ons idee van vakantie om in die omstandigheden nog een zware inspanning te gaan leveren. Wij blijven dus bij de bus, terwijl de rest wel op pad gaat. Na een tijd wordt het droog en breekt de bewolking en krijgen we de besneeuwde vulkaan waarempel ook te zien. Ook is er een weids uitzicht op de vlakte rond de berg. Na een uur of twee komt de rest van de groep weer terug. Het was afzien, maar ze hebben het gehaald en het was mooi weer toen ze boven waren. Zij dus ook blij. We rijden dan de berg weer af en naar een meer dat in de vlakte tussen de vulkanen ligt. Daaromheen maken we een prachtige wandeling van een uurtje of twee. We zien weer veel verschillende planten en vogels en het weer woordt steeds beter, we lopen in de zon, die hier goed brandt als hij tevoorschijn komt. Dat betekent ook dat we de vulkaan in zijn geheel ook goed te zien krijgen. Prachtig plaatje. Er lopen rond het meer ook kuddes wilde paarden te grazen. Dat draagt natuurlijk ook bij aan een heel fotogenieke tocht. Weer een heel mooie dag, al met al.