Het rode midden

Maandagmorgen rijden we door de ochtendspits naar het vliegveld van Sydney en nemen van daar uit de binnenlandse vlucht naar het 'Red Center' van het land. We vliegen naar Uluru, of Ayers Rock, zoals velen die reusachtige rode monoliet met een omtrek van ruim 10 km die honderden meters uit het vlakke landschap oprijst zullen kennen. Naast de Opera van Sydney een van de meest iconische beelden van Australie. Ondanks dat Uluru niet op onze route ligt willen we dat toch bezoeken, vandaar die vliegtocht heen en weer uit Sydney. Dat is ruim drie uur vliegen (enkele reis), dus niet een afstand die je even per auto er bij pakt.
Rond het middaguur komen we aan; minstens 10 graden warmer dan Sydney: het wordt hier overdag zo'n 35-39 graden. We hebben online moeite gehad een overnachtingsplek te vinden, maar dat is uiteindelijk gelukt. We zitten in een vier-persoonskamer met twee stapelbedden; twee Duitse meisjes blijken de andere bedden te hebben. De Outback Pioneer Lodge blijkt een Accor hotel dat verder allerlei prima faciliteiten heeft, maar ook gelieerd is aan de Youth Hostel Association.
Maandagmiddag gaan we meteen mee met een excursie naar Kata Tjuta, ook wel bekend als de Olga's, een groep van 36 monolieten in het zelfde Nationaal Park als Uluru. Van een afstandje al een indrukwekkend gezicht, maar nog veel meer als je ertussen wandelt door de Welpa Gorge tussen twee van die monolieten. Goed warm, je moet voldoende water meenemen en je bent steeds bezig de hinderlijke vliegen te verjagen die hardnekkig proberen in je mond, neus of oren te kruipen. Velen lopen hier met een netje over hun hoofd om die beesten op afstand te houden.
Daarna gaan we naar een plek waar we goed uitzicht hebben op Uluru (van 2 km afstand). In het licht van de ondergaande zon verandert die van kleur. Helaas is de ondergaande zon vandaag achter wolken verborgen, maar dat maakt die enorme rots in het landschap nauwelijks minder indrukwekkend. We zijn blij hierheen te zijn gekomen.
Wat erg leuk is, is dat bij de excursies veel verteld wordt over de betekenis die het landschap hier heeft voor de aboriginals die het hier meer dan 30.000 jaar onderhouden hebben (o.m. door regelmatig gecontroleerd afbranden). Die zijn hier in de loop van de vorige eeuw verjaagd, wat er o.m. toe geleid heeft dat in 1974 een brand uit de hand kon lopen, wat resulteerde in grote ecologische schade. In 1985 is het land van het Nationaal Park weer in eigendom aan de aboriginal bevolking, de Anangu, terug gegeven, onder voorwaarde dat ze het voor 99 jaar terug verhuren aan de regering en het park samen met de dienst Nationale Parken beheren. Ook is toen bedongen dat het beklimmen van Uluru mogelijk moest blijven, ondanks dat de Anangu daar grote bezwaren tegen hebben; voor hen is Uluru een heilige plaats, waar belangrijke episoden uit hun scheppingsverhaal zich hebben afgespeeld. Die verhalen vormen de kern van de cultuur van de Anangu. Een aantal fysieke kenmerken van Uluru zijn rechtstreeks met die verhalen verbonden. Omdat die niet buiten hun context begrepen kunnen worden hebben de Anangu het fotograferen van delen van de rots verboden. Dat beklimmen van de rots gebeurt trouwens gelukkig steeds minder en iedereen hier (inclusief de touroperators) kijkt uit naar het moment dat het verboden zal worden.
Dinsdag staan we vroeg op: om 4 uur, want om half 5 worden we opgehaald voor een tour naar Uluru bij zonsopkomst. Ook dan zie je de rots met allerlei kleuren in de stralen van de opkomende zon, maar die wolken, die zijn er nog steeds. Zeldzaam voor Uluru, maar daar hebben we weinig aan... Maar goed, de zon komt wel degelijk door als we verder rond Uluru rijden en op een aantal punten naar de rots toe gaan om de verhalen ge"illustreerd te zien. Dan krijg je er pas goed zicht op hoe indrukwekkend de rots is. We krijgen ook de 1.000.000.000 jaar oude geologische historie van Uluru en Kata Tjuja (die op de zelfde manier gevormd zijn) te horen. Er zijn ook oude rotsschilderingen van de Anangu, die de verhalen over de rots illustreren. We bezoeken ook het door de Anangu ingerichte cultureel centrum. 's Avonds gaan we nog een keer naar de zonsondergang kijken, maar ook nu zit de zon achter de wolken... Dan door naar een BBQ op een open plek in het National Park. Een dingo komt even kijken of er nog wat te halen valt.
Woensdag is het al weer tijd om terug te gaan naar Sydney. De hardnekkige bewolking heeft het minder spectaculair gemaakt dan we hadden gehoopt, maar we zijn toch blij dat we de gelegenheid hebben gebruikt om deze unieke plek in het binnenland te verkennen.
De vlucht terug naar Sydney verloopt vlot en we overnachten in de buurt van het vliegveld om morgen onze reis in de richting van de Blue Mountains, die ook weer heel mooi moeten zijn.