Verder richting Sydney

We reizen nu door het relatief dichter bevolkte deel van Australie: de kuststrook met het achterland tussen Brisbane in het noorden tot Adelaide in het zuiden. Maar ook hier is het nog steeds heel goed mogelijk om rust te vinden. Neem de wegen: de doorgaande weg nummer 1 langs de kust is hier op sommige stukken een autosnelweg, maar er zitten nog lange stukken tweebaansweg tussen, met af en toe een passeerstrook. Die stukken kunnen aardig druk worden, vooral als die door stadjes gaat met ook nog lokaal verkeer en een maximum snelheid van 50 of 60 km/uur. Ze zijn overigens wel hard bezig forse stukken snelweg aan te leggen; in verband met die roadworks mag je dan tientallen km lang op de bestaande weg maar 60 of 80 km/u rijden. Maar er zijn ook alternatieven. Maandagochtend reden we van Grafton naar Coffs Harbour via een binnenweg, prima geasfalteerde tweebaansweg. Daar kom je dan weer geen kip op tegen. In Coffs Harbour is een dijk aangelegd naar het Muttonbird Island vlak voor de kust. Dat vormt een mooi uitzichtspunt over de kust en de zee en het is bovendien een natuurreservaat waar duizenden muttonbirds (een zeevogel) nestelen. Die hebben inderdaad over het hele eiland hun nesten uitgegraven. Het uitzicht is weer groots. Ook hier is de kust met zijn brede baaien met standen prachtig te zien (en je ziet dat die stranden vrijwel leeg zijn). Uitkijkend over zee zien we ook hier weer de langstrekkende bultrugwalvissen spelen. Blauwe lucht met enkele wolkjes erbij, graadje of 27: heerlijk!
We rijden door naar Dorrigo, weer zo'n 50 km landinwaarts langs de 'waterfall way' de bergen in. Weer een aardig, slaperig stadje, maar we komen er vooral ook voor het National Park, dat al weer een stuk subtropisch regenwoud omvat, vergelijkbaar met wat we in Lamington zagen. We spotten hier in het bos een lyrebird: een vogel die aan een pauw doet denken, iets kleiner, maar ook zo'n pronk-staart van witte veren. We hebben overwogen om de rest van de waterfall way richting Armitage te rijden, maar hebben niet zo'n zin meer in nog ruim 100 km kronkelweggetje door de bergen. Dus terug naar de kust. Onderweg nog voor de lunch gestopt in het zeer fraaie en leuke plaatsje Bellingen, vol met leuke winkeltjes en restaurantjes. Dan langs de kust door naar het dorp South West Rocks, waar we een kamer hebben in de fraaie oude Heritage Inn (uit 1887!). Voor zonsondergang rijden we naar de vuurtoren van Smoky Cape (Cook zag hier in 1770 de vuren van de aboriginals en noemde de kaap daarnaar). Weer zo'n prachtig uitzichtspunt met de in 1889 gebouwde vuurtoren erop. Niet alleen alweer adembenemend mooie uitzichten over de kust, maar er is hier ook een groepje kangaroes aan het grazen, compleet met jongen in en buiten de buidel. Ze trekken zich niks van ons aan. Erg leuk om te zien. Op zo'n prachtig (en ook best bekend) punt zijn we weer vrijwel alleen en ook op de kilometers strand die we kunnen overzien geen mens te zien. Wel weer walvissen in zee.
Dinsdag is Janke jarig; alweer een prachtige dag. We gaan om te beginnen naar de ruine van de Trial Bay Gaol. Die is hier rond 1886 aan de kust gebouwd om gevangenen een zeewering in de baaai te laten bouwen; van dat plan is overigens niets terecht gekomen. De interessantste periode was de 1e Wereldoorlog, toen hier ruim 500 mannen met een Duitse achtergrond werden geinterneerd. Allemaal potentiele spionnen, was het idee, al waren velen in Australie geboren en geintegreerd. Door ze bij elkaar te zetten ontstond juist weer een Duitstalige gemeenschap met een eigen weekblad, worstmakerij, toneelgezelschap (elke week een ander toneelstuk) en orkest. De ziekenboeg werd gerund door de belangrijkste kinderspecialist van Sydney uit die tijd. In 1918 kregen de autoriteiten de angst dat de Duitse marine met onderzeeboten de geinterneerden zou komen bevrijden (!) en werd de hele gemeenschap naar een andere plek in het binnenland gedeporteerd en werden de barakken etc. in brand gestoken. Na de wapenstilstand van 1918 hield men de hele groep gevangen en die werd (nadat een belangrijk deel aan de Spaanse griep bezweken was) in 1919 naar Duitsland uitgezet. Wat er nu nog staat, is het uit zeer stevig graniet opgetrokken complex; de ijzeren trappen en dakconstructies zijn als schroot verkocht. Er huizen nu kangaroes en in de zee, vlak voor de kust, zien we weer walvissen spelen.
We rijden door naar het leuke Port Maquarie. In het Glasshouse cultureel centrum is een galerie met een mooie tentoonstelling van moderne aboriginal-kunst. We lopen langs de kust met een hele reeks fraai beschilderde beelden van koala's en ook hebben allerlei mensen elk een grote steen uit de zeewering opgeschilderd, een heel vrolijk gezicht. Na de lunch rijden we nog langs de Tacking Point vuurtoren (ook alweer mooie uitzichten). Via een toeristische route langs de kust verder naar het zuiden; vanaf Kempsey is de hoofdweg als snelweg klaar en dat rijdt lekker door. Dat komt goed uit want we hebben een hotel geboekt in Nelson Bay, nog ruim 200 km zuidelijker. Daar komen we rond 6 uur aan. 's Avonds naar het Little Beach Boathouse restaurant, dat als beste van de plaats staat aangeschreven, om Janke's verjaardag in stijl te vieren. Inderdaad heerlijk en erg gezellig gegeten.
Woensdag hebben we nog een dag in Nelson Bay om de omgeving (Port Stephens, een enorme natuurlijke haven) te verkennen. 's Morgens maken we een boottochtje op zoek naar de dolfijnen die hier leven. Die vinden we inderdaad; blijft erg leuk om die beesten bezig te zien. Ze zwemmen met de boot mee, prachtig. Na de lunch rijden we naar het Tomaree Head NP. In het bos daar zien we diverse goanna's (monitors/grote hagedissen), maar het hoogtepunt zijn zonder meer de uitzichten vanaf het hoogste punt. Flink klimmen, maar dan heb je ook adembenemende uitzichten over het enorme complex van baaien en eilanden hier. Moet je echt zien om een indruk van de uitgestrektheid en de ongerepte pracht van deze kust te krijgen.
Morgen rijden we door naar Sydney voor het volgende hoofdstuk van onze reis. Dat wordt vast weer een stuk drukker; we houden jullie op de hoogte!