Onthaasten op de Togean Islands

Onthaasten op de Togean Islands
Onze opzet om rust in de vakantie te brengen door een week op een eilandje van de Togean Islands door te brengen slaagt fantastisch. Het is een toer om er te komen, maar dan heb je ook wat.
Op woensdagochtend 31/7 zijn we uit het resort in Ampana vertrokken. De avond er voor kregen we instructie van een blonde dame hoe laat we klaar moesten staan, de taxi zou klaar staan om ons naar een grote boot te brengen. het was belangrijk dat we vroeg naar de boot zouden gaan om tickets en een plek te kunnen bemachtigen. Ene Edy moest onze transfer regelen, maar hij deed dat alleen door telefonische bevelen uit te delen. Ik heb hem ook een paar keer aan de telefoon gehad, maar er was geen woord van te verstaan... Nou ja, de volgende ochtend stond er een auto voor ons (en een Engels stel), die ons naar een nabij gelegen strand reed waar twee oude houten bootjes lagen. Het bleek de bedoeling dat een daarvan ons naar ons resort Poya Lisa in de Togean zou varen. Onze bagage werd aan boord gebracht en wij konden ook inschepen. Vervolgens kwamen er nog 20 Indonesiers met grote hoeveelheden bagage bij. Hudje mudje op de vloer van de boot, die uiteindelijk inderdaad vertrok en (met een tussenstop waar alle Indonesiers met hun spullen ontscheepten) ons inderdaad in 3 uur bij Poya Lisa heeft afgeleverd. Het was een wat vreemde tocht, we zagen niet veel, alleen water door de kleine raampjes. De motor van de boot kwam moeizaam op gang. Een jongen moeest elke keer hard op de motor slaan met een grote ijzeren stang om hem het juiste toerental te laten draaien. Dat gaf niet veel vertrouwen. Daarnaast zat er ook nog een wat hitsige man naast me, die telkens dichter tegen me aan ging zitten en ook steeds dichter bij mijn rugzak met al mijn belangrijke spullen. Hij vroeg aan me of ik met hem mee wilde naar het bovendek. Vreemd. Niemand zat daar in de volle zon. Dus ik zei nee. Ik ging nog wat dichter bij Johan zitten, die overigens niets van dit alles mee kreeg omdat hij aan het lezen was. Ik had vermoord kunnen worden zonder dat hij er iets van zou merken. Ondertussen werd die man telkens opdringeriger en ben ik met mijn rug naarhem toe gaan zitten, wat lastig was want er was amper ruimte. Na 10 minuten richtte de man zijn avances op een stuk jongere Engelse (ook met vriend). Die werd er ook zenuwachtig van. Het is lastig om grof te worden wanneer je met veel mensen in een kleine ruimte zit in de wetenschap dat je nog een aantal uren in hetzelfde bootje zit. Op zich was de reis best leuk en apart. Na 3 uur kwamen we uiteindelijk bij ons eiland aan.
Dat is een klein eilandje, volledig gebruikt door het resort met zo'n 10 huisjes. Wij werden verwacht en (zoals Bertus al had aangekondigd) in het fraaist gelegen houten huisje geinstalleerd. Dat is eenvoudig ingericht (badkamer met mandibak en hurktoilet). Het balkon aan de achterkant (we hebben ook nog een balkon aan de achterkant,bij de ijngang) is boven de zee gebouwd op het westen, dus ideaal voor de prachtige zonsondergangen hier. De rust wordt alleen verstoord door vissen die uit de zee opspringen, forse tonijnen die kennelijk achtervolgd worden.
We krijgen vier keer per dag prima te eten: ontbijt, lunch, snack en avondeten. Dat gebeurt in het open restaurnat, waar we dan met zo'n 20 mensen zitten te eten. Leuke sfeer, leuke contacten, o.m. met een Nederlands stel dat een jaar op pad is en een Nederlands gezin dat ook 5 weken door Sulawesi trekt. Het resort staat bekend om het goede eten, en het is inderdaad afwisselend en lekker; veel vis natuurlijk, maar ook voor het ontbijt en de snacks maken ze leuke en lekkere hapjes.
Vanuit het resort gaan we snorkeltochten maken die door de eigenaar worden georganiseerd. Elke dag wordt er met twee boten met elk 8 mensen naar een andere plek gevaren met mooi koraal. Het water is zeer helder en heerlijk warm. Het koraal is ook erg mooi met een grote varieteit aan soorten koraal en soorten vis. Op sommige plekken is een heel steile drop-off waar je plotseling honderden meters de blauwe diepte in kijkt over de rand van het koraal. Daar vind je ook de grotere vissen. Er zijn riffen rond de eilanden, maar we varen ook een keer naar een barrier reef midden op zee, een smal rif met heel veel mooi koraal.
Dit keer komt er helaas weinig van onder water fotograferen. Mijn voor dat doel nieuw aangeschafte camera geeft de geest voordat er een foto mee gemaakt is en ook die van Janke geeft er de 2e dag de brui aan. 
Tussen de maaltijden en de snorkeltochten door moeten we natuurljk uitrusten met spelletjes en boeken. iPad en e-reader komen prima van pas. We zitten daarmee op ons terras aan zee. Af en toe komt een stel roofvissen langs die een school kleine visjes opjagen, die uit het water springen om aan de jagers te ontkomen. Mooi gezicht.
De maaltijden zijn ook erg gezellig met de hele groep toeristen in het resort. Er zijn veel mensen die een jaar of langer aan het reizen zijn. Daarnaast stellen en ook gezinnen die een week of 5 door Sulawesi trekken. Nederlanders, Duitsers, Fransen, Engelsen, Spanjaaden, van alles kom je tegen.
Op zondag 4 augustus komt onverwacht Edy met de boot uit Ampana voor ons. Het blijkt dat de boot van donderdag naar Gorontalo, waarvoor we plaatsen gereserveerd hebben, niet vaart vanwege het einde van de Ramadan. De plannen moeten dus worden aangepast en de enige mogelijkheid is eigenlijk al op maandag naar Gorontalo te gaan en drie dagen extra in Noord-Sulawesi door te brengen. We kiezen voor een dag extra in Gorontalo (waar we dan ook ons visum kunnnen verlengen) en twee extra dagen op Bunaken, ook een eiland met mooie riffen.
Edy en zijn westerse vriendin met Rasta-haar varen op maandag met ons mee op onze prive-boot naar Wakai om dat allemaal voor ons te regelen. Daar is telefoonverbinding, op PoyaLisa niet.
We vinden het eigenlijk niet zo erg om wat eerder van dit (heerlijke) eiland weg te gaan. Een douche om onze haren te wassen is ook aanlokkelijk en ook voor de rest is het verderop ook vast mooi en leuk.