Makassar en omgeving

Makassar - 19 juli
We hebben zo'n beetje het klokje rond geslapen als we vanmorgen om 9 uur wakker worden. Erg uitgeslapen voelen we ons nog niet, dat zal wel aan de jet lag liggen. Na een uitgebreid ontbijtbuffet lopen we de stad in richting de centrale markt. Komen door de oude koloniale wijk met de zeer Hollandse kerk en de Makassarsche Apotheek, die nog steeds de zelfde functie hebben.
De markt is het bekende opeen gepakte gekkenhuis waar zich ook nog brommers en betjaks tussendoor wringen. Maar erg vriendelijke mensen die ons vrolijk begroeten en vragen of we ze willen fotograferen.
We gaan ook langs bij het graf van prins Diponegoro, de vrijheidsstrijder uit het eind van de 18e eeuw, die door de Nederlanders op Java gevangen is genomen en de rest van zijn leven in Fort Rotterdam was opgesloten. In elke stad in Indonesie is wel een hoofdstraat naar hem genoemd.
Langs de zee lopen we richting Fort Rotterdam, hier in de 17e eeuw gebouwd nadat de Hollanders het toenmalige Gowanese koninkrijk verslagen hadden om het monopolie op de specerijenhandel te vestigen. De scheepvaartroutes werden van hier uit beheerst en de handel verliep voor een belangrijk deel via de haven hier.
Maar voor we het fort gaan bekijken willen we eerst wat drinken. Dat is echt niet eenvoudig hier, tijdens de Ramadan. Vrijwel alle gelegenheden zijn gesloten; een modern food court tegenover het fort is ook vrijwel uitgestorven, maar daar lukt het een kop koffie te scoren.
Het fort is goed bewaard gebleven en recent mooi gerestaureerd. Bij de ingang ontmoeten we een man die wat Nederlands spreekt, hij is indo met een Nederlandse grootvader. Hij wijst op zijn grote neus (voor ons eerder een kleine neus) waaraan we dat kunnen zien. Hij gidst ons door het fort, dat ook nog een museum herbergt over de culturen op Sulawesi.
's Avonds gaan we eten bij een warong tegenover het fort, gezellige sfeer, lekker buiten eten aan zee.

20 juli
Vandaag staat een excursie op het programa in de omgeving van Makassar. Om 9 uur staat onze chauffeur klaar de ons eerst naar Paotere rijdt, de oude haven, waar nog steeds de traditionele houten vrachtschepen aanleggen die goederen tussen de eilanden vervoeren. Alles natuurlijk nog stukgoed, dus hier kun je de zakkendragers nog volop in actie zien. ze sjouwen zich een ongeluk, in de hitte.
Vlakbij is een flinke vismarkt met een grote varieteit in het aanbod. De handelaren willen graag met hun koopwaar op de foto.
Dan rijden we door naar het nationaal park Bantimurung, dat bekend staat om zijn watervallen en zijn vlinders. We lopen door het vlindermuseum en dan langs watervallen en een meertje tussen de steile rotswanden met grotten. Tijdens deze tocht worden we begeleid door een gids. hij weet er veel over te vertellen, en ziet ze vaak als eerste. Er vliegen inderdaad veel vlinders van verschillende soorten rond en ook andere fraaie insecten. We hebben veel mooie foto's hiervan.
Op de terugweg rijden we door Gowa, de plaats waar de vroegere vorsten woonden. Het houten paleis (de Balla Lampoa uit 1936) krijgt nieuwe dakbedekking, maar in het museumpje ernaast zijn kostuums te zien en andere voorwerpen uit de geschiedenis van dit koninkrijk, dat tot in de 17e eeuw heel Oost-Indonesie beheerste.
Uiteindelijk rond 4 uur terug; een belangrijk deel van de tijd overigens doorgebracht in voortdurende verkeersopstoppingen. De infrastructuur is absoluut niet berekend op de hoeveelheid verkeer die er (zelfs op een zaterdag in de Ramadan) gebruik van wil maken. wat ons weer opvalt is hoe anders de mensen hier rijden, vergeleken met ons, westerlingen. het beste kan je het omschrijven als mee bewegen. Het viel ons ook al in Bali ook al op. Maar hier is het nog duidelijker, omdat op veel wegen geen rijbanen aangegeven staan. De bestuurders zijn heel erg gericht op wat de anderen in het verkeer doen, gaat een buurman naar rechts dan gaat hij ook naar rechts. dus op een rijbaan waar het niet druk is, wordt in 2 banen gereden, is er veel verkeer, dan bevat dezelfde weg wel 4 rijbanen. Soms lukt dat niet helemaal, maar iedereen doet mee om het goed te laten verlopen. ook brommers en motoren en een enkele fiets krijgen de ruimte. Zover die er is, met een paar centimeter tussenruimte, lukt het allemaal net. Heel bijzonder om mee te maken. Dat vind ik nu, in het begin toen ik dit systeem nog niet door had, stond ik doodsangsten uit. Deze houding in het verkeer hebben ze buiten het verkeer ook, een van de redenen waarom we het zo prettig vinden in Indonesie.